Prolog jako rozmowa telefoniczna i spotkanie z autorką

 Luty, 2012

-Witam dziwną polską gubiącą telefony, która na dodatek nie rozpoznaje członków zespołu dziewczynę!

-Tak mnie zapisałeś? Długo i trochę jakby, po indiańsku, ale nie o to chodzi. Przepraszam, że dzwonie, ale jestem w najgorszej sytuacji na świecie i jesteś jedyną osobą w stanach, do której mam numer! No, może nie do końca jedyną, ale nie będę w tym momencie liczyła osobnika, który zapewne zapomniał, iż miał mnie odebrać z lotniska i pewnie leży pijany gdzieś na podłodze w barze. Drań. Mogę, więc zająć Ci chwilę?

-Pewnie *śmiech*. Więc co to za „najgorsza sytuacja na świecie” dziwna dziewczyno?

-Christine w Twoim języku. Przyleciałam jakąś godzinę temu do LA, miałam niesamowicie nieprzyjemne zderzenie z panem dokonującym odprawy, nie przyjechano po mnie na lotnisko a na dodatek telefon przestawił się na jakąś dziką, amerykańską sieć i odmawia zadzwonienie do kogokolwiek poza stanami.  Wpadłam na genialny, jak się wtedy wydawało, pomysł aby wsiąść w taksówkę i samej dojechać do mieszkania. Błąd. Choć teraz patrząc, mogłam się tego spodziewać, bo kto normalny nosi różowe spodnie do kurtki puchowej, gdy mamy wiosnę, nie? Zatem daje mu adres a ten wariat zawiózł mnie pomiędzy jakieś dziwne hangary i zostawił. Jedyne co znalazłam przez ostatnie pół godziny to do przystanku autobusowego przy drodze 74 i dookoła nie ma zupełnie nic – piach, kępy trawy i śmierć. Żadnego budynku, oprócz tych diabelnych hangarów, hotelu, motelu ani żywej duszy, bo pomijam dziwnego człowieka siedzącego na poboczu mówiącego po hiszpańsku. Tak więc, mam jedną ogromną, ratującą życie prośbę – mógłbyś podać mi numer taksówki, która zorientuje się gdzie jest droga 74 i stary przystanek autobusowy? Będę niesamowicie wdzięczna.

-Rany, możesz dużo mówić na jednym oddechu. Naprawdę jesteś w LA? Myślałem, że to jedyne miejsce gdzie nie da się zostać samemu, choć na minutę, ale widzę że Tobie to się udało. Gratulacje!

-Ta, super. Proszę Cię, Shannon, możesz podać ten numer? Bo zostanie po mnie taka czaszka na polu, jak na filmach pokazują..

-Moment /Jared, masz numer na taksówkę w LA?

                /Tak, a po co Ci?

                /Pamiętasz tą dziwną polkę, która chciałam mój telefon by znaleźć własny?

                /Ta od zdjęć?

                /Właśnie ona. Zgubiła się pośród niczego w LA i nie może dojechać do siebie.

                /Niemożliwe.

                /Droga 74, hangary i stary przystanek autobusowy.

                /Nie mam pojęcia.

                /To możliwe.

                /Jak do diabła się tam dostała?

-Ygh, chłopaki, nie chcę przerywać, ale za moment pieniądze mi się skoń...

--

-Dzięki Bogu!

-Witam. Masz tylko jedno pytanie, wybierz je rozważnie.

-Jared?

-Zgadza się. To na razie!

-Czeeeekaj!

-Kurwa, to był okropny dźwięk.

-Numer taksówki! Błagam! Bo zjedzą mnie tu kojoty!

-Kojoty w LA? Gdzie Ty tam znajdziesz kojoty?

-Nie masz pojęcia, co tu się dzieje. Aktualnie widzę bandę ludzi biegnącą w moją stronę.

-Podobno nie ma tam żywej duszy.

-Dobra, mogę zadać Ci pytanie?

-O taksówkę?

-Macie Indian w LA?

-Kogo?

-Indian, bo właśnie banda czerwonoskórych biegnie w moją stronę i coś wrzeszczą.

-Na pewno jesteś w Los Angeles? Może się po prostu naćpałaś?

-No kurwa nie..

-To zaczyna być dziwne.

-„Kowboje kontra Obcy 2 – powrót Indian”.

-*niekontrolowany atak śmiechu*

-To nie jest śmieszne..

-Ona jest na planie filmowym! /Serio?

                /Jak się tam znalazła?

                /To ona jest ślepa? Przecież tam muszą być kamery wszędzie!

                /Chyba, że kręcą z powietrza ujęcia.

-Błagam, udawajmy że ta rozmowa się nigdy nie odbyła.

-Właśnie poprawiłaś nam humor na cały dzień.

-Teraz wszyscy coś krzyczą na mnie. Dobra, muszę kończyć.

-Daj mi kogoś do telefonu.

-Co? Nie, poradzę sobie.

-Jeśli nie chcesz by cały świat zaraz przeczytał o dziwnej polskiej dziewczynie, która zgubiła się na planie filmowym nawet o tym nie wiedząc,to proszę bardzo.

-Trzymaj.

--

Shannon poczuł wibracje i spojrzał na ekran telefonu na którym widniała koperta z podpisem „Weird Polish Girl Who Loses Her Phone”. Uśmiechnął się lekko do siebie otwierając wiadomość. „Trafiłam do domu. Dziękuje bardzo i ładnie za pomoc, przekaż to też bratu i nie śmiejcie się za bardzo. Pozdrawiam, Christine” Spojrzał szybko w kalendarz szukając aktualnej rozpiski, na która nanosili daty koncertów, które mieli dać z Antoin - Los Angeles widniało na samym końcu listy, show miało się odbyć  dopiero za 3 tygodnie. Skrzywił się nieznacznie i pokręcił głową.

-Shannon, gotowy jesteś? – Usłyszał głos brata, który przyjechał specjalnie by zobaczyć się z nim i odpocząć chwilę od tworzenia „Artefaktu”.

- Idę już. – odkrzyknął i szybko zaczął naciskać ekran na swym IPhone.

--

Dziewczyna wycierała energicznie ręcznikiem mokre włosy, gdy dotarł do niej sygnał nowej wiadomości. Sięgnęła po stary telefon posiadający liczne ślady użytkowania i zaczęła czytać „Za późno – przynajmniej Jared nie może podzielić się tym z mediami. A szkoda, byłabyś gwiazdą jednej historii! Nie zgub się w drodze do sklepu- jakby, co to dzwoń, bracia Leto opanują sytuację!”. Zaśmiała się cicho do siebie i zaczęła wypakowywać dobytek życia z walizek.

****

Witam serdecznie : )

Po licznych walkach z samą sobą postanowiłam dołączyć do osób które prowadzą opowiadania związane z 30 Second to Mars i opisać historię, która jest ze mną od dłużnego czasu - będzie opierać się na codzienności członków zespołu jak i innych osób, które całkowicie przypadkiem wkroczą do ich, dążącego do ustatkowania, życia.

Rozdziały staram się dodawać w miarę regularnie – mam zamiar ćwiczyć na tym opowiadaniu systematyczność i przekonać się, że pisania na komputerze nie jest aż tak straszne jak wygląda. 

W opowiadaniu będą używane wulgaryzmy, nawet w zwiększonej ilości, ukazywane związki homoseksualne, sceny erotyczne i liczne patologie obecne w codziennym życiu, ale też bez przesady,mam zamiar stworzyć bardziej realną historię. Ostrzegałam.

Pozdrawiam-

-Lady Cherry Cigarette