Rozdział 3

Princess of China

Jared próbował wydostać się z lotniska niezauważony. Nie udało się. Mijając główny hol został zmuszony do pozowania w kilkunastu zdjęciach i rozdania prawie dwa razu tyle autografów. Wychodząc z budynku ruszył najszybciej jak mógł do czarnego bmw stojącego pomiędzy taksówkami czekającymi spokojnie na klientów. Szybko wrzucił torbę do bagażnika i wręcz opadł na przednie siedzenie pasażera, wzdychając głośno.

- Nawet nie masz pojęcia jak bardzo dziękuję niebiosom, że nie jestem sławna. – usłyszał zadowolony głos dochodzący ze strony kierowcy.

- Dzięki Vicky, że znalazłaś czas. – poprawił niedokładnie zapięty płaszcz i rozsiadł się wygodnie.

- Pasy. – zwróciła mu uwagę. – Miałam po drodze więc nie ma problemu. Jak lot?

- Jak każdy. – wzruszył ramionami. – Gdyby nie atak w holu to mógłby nawet zaliczyć się do tych bardziej udanych.

- Przynajmniej nadal masz na sobie ubranie. – zaśmiała się delikatnie, kątem oka spoglądając na siedzącego obok mężczyznę. – Wyglądasz tragicznie. – stwierdziła.

- Tak tez się czuję. Jeszcze Cody zachorował i mama prosiła bym zajrzał z nim do lecznicy to może znajdą jakiś wcześniej nie ujawniony lek na jego cudowne uzdrowienie.

- Sławne nazwisko na coś się przyda, prawda? Też musimy wybrać się tam z Milo bo coś słabo ostatnio wygląda a Tomo skacze dookoła niego jak głupi.

Jared wykrzywił usta w małym uśmiechu.

- Ma za dużo energii?

- A daj spokój! – kobieta prychnęła, skręcając w stronę prywatnej dzielnicy z bogatymi domami. – Chodzi , dupę truje i zamęcza każdą gitarę po kolei. Po ostatniej trasie też zajęło mu trochę czasu oswojenie się na nowo z życiem w domu a nie spaniem po hotelach ale teraz nie wiem co mam z nim zrobić! – westchnęła głęboko. – A Shannon jak?

- Wyładowuje się na bębnach. – zamachnął rękoma w powietrzu naśladując brata. – Za 2 tygodnie będzie w LA więc na pewno go zobaczysz.

- Planuje coś szczególnego?

- To Shannon, na pewno coś wymyśli. – zaśmiał się lekko Jared.

- Zaczynam się bać. – zawtórował mu śmiechem Vicki. – Twoja willa. – zatrzymała gładko auto.

- Dzięki wielkie za podwiezienie. – ucałował policzek żony przyjaciela. – Pozdrów Tomislava, wpadnijcie do mnie jak znajdziecie czas wolny. Albo wyślij jego gdy przyczyni się do śmierci kolejnej gitary przez swój nadmiar czasu wolnego.

- Nie ma problemu Jerry. Do zobaczenia!

Wyjął walizkę z bagażnika i przystanął na chwilę przed bramą na posesję, patrząc jak samochód znika za rogiem. Obrócił się i niechętnie ruszył w kierunku pustego mieszkania.

--

- Cody, do nogi! – Christine wpatrywała się zafascynowana w brązowe oczy potężnego czarnego psa. – O mój Boże, znowu pani. Jak mam się teraz wytłumaczyć?

- Widać że wraca mu chęć do życia. – brunetka strzepnęła ślady po psich łapach z fartucha i obróciła całą sytuację w żart. – Doktorze Lewis, doktor Troumman dopiero przed momentem zakomunikował, że mam teraz panu  towarzyszyć.

Młody lekarz skinął niechętnie głową, wprawiając w ruch blond włosy i powrócił do rozmowy z właścicielem psa, podając Christine teczkę z dokumentacją medyczną.

- Jak widać Cody ożywił się na widok doktor Lewandowski. – uśmiechnął się ciepło do blondynki zielonymi oczyma. – Poprawa jest co prawda niewielka, ale stan nie ulega pogorszeniu co można uznać za dobry znak.

Christine otworzyła teczkę i zaczęła przeglądać wyniki badań. Zachłystnęła się powietrzem gdy przeczytała nazwisko właścicielki psa: Constance Leto. Podniosła gwałtownie głowę by ocenić prawdopodobieństwo skojarzenia z pewnym Leto już jej znanym. Niska, drobna kobieta, stosunkowo za młoda by mieć 41 letniego syna. W dodatku blondynka o szaro niebieskich oczach. „Nie ma żadnego pokrewieństwa.”, pomyślała nie wiedząc czy się z tego powodu cieszyć czy nie, ”zapewne nazwisko Leto jest dość popularne krainie hamburgerów.” Zaczęła czytać objawy: niewydolność krążeniowo  - oddechowa, powiększona wątroba, zapalenia nerek, osowienie, liczne duszności. Zwróciła teraz swoją uwagę na leżącego owczarka belgijskiego – rzeczywiście nie wyglądał na okaz szczęścia i zdrowia. Przejrzała wzrokiem wyniki badań ale poza powiększeniem podstawowych parametrów nic szczególnego nie znalazła. Lewis właśnie skończył oglądanie i zaczął zabierać się za wypisywanie kolejnej recepty na ten sam zestaw leków co poprzednio. Christine automatycznie przygryzła dolną wargę, uparcie jednak milcząc.

- Ma pani lepszy pomysł? – zaskoczył ją cichy głos kobiety.

- Doktor Lewis prowadzi sprawę Cody’iego, pani Leto, a ja nawet miałam kiedy dokładnie prześledzić historii choroby.

- To proszę to zrobić. – kobieta usiadła na krześle, kładąc dłoń na głowie psa. Lewis podniósł wzrok znad wypisywanej kartki i zmarszczył brwi.

- Niestety koleżanka jeszcze nie nostryfikowała dyplomu i zgodnie z prawem nie może samodzielnie  zajmować się pacjentem.

- Nie proszę aby się nim zajęła, tylko żeby przejrzała papiery. – odpowiedziała chłodno Constans. – To chyba ma prawo zrobić, czyż nie?

Christine przełknęła głośno ślinę, przeglądając uważnie wyniki badań. Błędna morfologia, zaburzenia w poszczególnych układach, trudności z oddychaniem  - objawy podobne do tysiąca różnych chorób, trudno coś ciekawego ustalić. Spojrzała na datę pierwszej wizyty.

- Trwa to już prawie 4 lata. – powiedziała na głos. – A pogorszenie pojawiło się kiedy?

- Kilka tygodni temu z dnia na dzień prawie. – mruknął doktor Lewis, nerwowo stukając końcem długopisu o biurko. – Jakaś złota myśl?

Christine ponownie przygryzła wargę.

- Pasożyty? – zaproponowała, co zostało skwitowane pogardliwym prychnięciem.

- Wyniki badań na leiszmanie, tęgoryjca czy uncinarie ujemne. – powrócił do pisania. – Ma pani w teczce wszystko co potrzebne. - Skinęła głową, ponownie powracając do przeglądania kartek. – Dobrze, pani Leto, nie będziemy dłużej panią zatrzymywać. – podał kobiecie receptę i skierował do wyjścia. – Do następnej wizyty.

- Zawsze pani przychodzi o tej samej porze? – zapytała szybko Christine, wstając gwałtownie z krzesła. Zawachała się na widok wściekłego spojrzenia drugiego doktora, jednak podeszła do Constance. – Wszędzie widać godziny badań między 12 a 15. Może warto by zbadać krew wieczorem i rano, dla upewnienia się czy wyniki zawsze będą się zgadzać.

- Myśli pani, że to coś zmieni? – zapytała patrząc wprost w oczy kobiety. Ich szaro-błękitna barwa sprawiła, że brunetka zastanowiła się dwa razy nim odpowiedziała na pytanie.

- Uważam że można spróbować. – odparła spokojnie. – Cody jest ubezpieczony, sądzę że jedna noc poza domem nie wyrządzi mu dużej krzywdy.

Lewis zacisnął usta w cienką szparę i niechętnie cofnął papier do kieszeni, podczas gdy twarz Constans rozjaśnił uśmiech i skinęła zadowolona głową.

- Mogę prosić panią doktor ze mną by dopełnić resztę formalności? – zaproponowała, podnosząc się z krzesła. – Dziękuję doktorze Lewis, ale teraz postaram się postawić na nową metodę.

- Ostrzegam, że zapewne nic to nie zmieni.

- Dzieci nauczyły mnie by próbować wszystkiego. – chwyciła za smycz i wyszła za drzwi. – Idzie pani?

- Nie ma problemu. – jak najszybciej opuściła pomieszczenie, postanawiając że później wyjaśni całą sytuację Lewisowi. Ostatnie czego chciała to narobić sobie wrogów w pierwszy dzień pracy. - Proszę za mną do recepcji. Mogę dokumenty na pozostawienie psa na noc w szpitalu? – zapytała recepcjonistki która spojrzała na nią podejrzliwie, jednak bez słowa sprzeciwu podała potrzebne papiery. – Wystarczy wypełnić i wszystko będzie załatwione. Zabrać Cody’iego do nowej kwatery?

- Jak się pani nazywała? – zapytała kobieta, podając smycz przyczepioną na drugim końcu do wyraźnie znudzonego psa.

- Christine Lawandowska. – Brunetka zdecydowała, że przedstawienie się tutejszą wersją imienia nikomu nie zaszkodzi a przynajmniej zaoszczędzi czasu na literowanie. A Troumman i tak nie pamięta poprawnej wersji nazwiska. – Chodź Cody. – zwróciła się do owczarka, który wykazał zaciekawienie drugi raz w ciągu dnia i bez sprzeciwu ruszył za nową opiekunką.

--

Ethan zatopił zęby w kanapce uważając by sos nie spadł na nową koszulę. Przejrzał ponownie artykuł który pisał od kilku dni i skrzywił się lekko. Postanowił przedstawić całą prawdę dotyczącą mobbingu na początkujących dziennikarzy, jednak nie umiał tego napisać tak by jednocześnie nie zostać posądzony o sprzeciwianiu się polityce firmy. Westchnął cicho, wgryzając się ponownie w bułkę.

- Może zajmiesz się czymś nowym? – usłyszał pogardliwy głos zza pleców. – Wiesz, że nawet jeśli to skończysz to nie ma szans na publikację.

- Dzięki za wsparcie Max.- odburknął, obracając się w stronę blondynki. Krótkie, sterczące na liczne strony włosy sięgające do linii żuchwy nadawały jej dość zawadiackiego wyglądu czemu pomagały radosne iskierki w błękitnych oczach. – Już wychodzisz? – zapytał, dostrzegając kask pod jej ramieniem.

- Wywiad w terenie. Przynajmniej zapłacą za benzynę. – wyszczerzyła zęby. – Przywieźć Ci coś z miasta?

- Najlepiej jakiegoś skorumpowanego polityka. – pokręcił głową zrezygnowany i powrócił do redagowania tekstu.

--

- Mój syn przyjedzie po niego jutro, dobrze? – Constance podała Christine kartkę z numerem telefonu. – Proszę do niego zadzwonić o której dokładnie ma się zjawić i wziąć na to poprawkę około 30 minut bo nie należy on do punktualnych osób.

- Zapamiętam. I postaram się zrobić co w mojej mocy aby pozostawienie go tu nie poszło na marne. – dodała do odchodzącej kobiety. Ta tylko uśmiechnęła się i nałożyła okulary przeciwsłoneczne nim wyszła z budynku.„Po co jej one? Nawet nie ma tak dużego słońca.”

- Doktor Lewandowski? – zwróciła się do niej blond włosa recepcjonistka. – Doktor Troumman panią wzywa do gabinetu.

- Dzięki … - przedłużyła ciszę, wypatrując plakietki na piersi kobiety. Jak na złość niczego takiego nie miała.

- Dixie. – podała jej dłoń, mrużąc ciemno zielone oczy. – Ty jesteś Krysia, tak?

- Dokładnie. – brunetka uśmiechnęła się szeroko na bycie nazwaną po zdrobnieniu.- Skąd wiesz jak to powiedzieć?

- Moja babcia pochodzi ze Słowacji i miała koleżankę do której się tak zwracała. – Dixie odwzajemniła uśmiech. – Postanowiłam spróbować.

- I bardzo Ci dziękuję za to. Poprawiłaś mi humor przed spotkaniem z szefem. – ruszyła w stronę pokoju 27.

--

- Nie zgadniesz gdzie jutro muszę się pojawić. – Jared próbował opanować sztukę jednoczesnego rozmawiania przez telefon i przewracania wegańskich kotletów na patelni. Shannon wydał z siebie krótkie mruknięcie, które potwierdzała że za bardziej interesujące uważa zabijanie zombi na ekranie niż kolejną ciekawostkę brata. – W miejscu pracy Twojej nowej przyjaciółki.

- Co? – Jared przewrócił jednego, nie ochlapując się w między czasie olejem co samo w sobie zatwarzało na sukces. A przy tym zainteresował rozmówcę. – Po co?

- Mama kazała mi odebrać Cody’iego i pokazać wyraźnie kogo jest ten pies by znaleźli w końcu lek.

- To nie znaczy że na nią wpadniesz. – stwierdził spokojnie Shannon.

- Nawet nie wiem jak ona wygląda. – Prychnął, zdając sobie sprawę że nie do końca jest szczery z bratem, ale to nie było aż tak ważne. – Tomo wariuje od siedzenia w domu. – postanowił zmienić temat na bezpieczniejszy.

- Tak samo pewnie jak poprzednim razem. – usłyszał charakterystyczny śmiech. – Pamiętasz jak postanowił skakać ze spadochronem i Vicki musiała go wypchnąć z tego samolotu by przestał piszczeć jak mała dziewczynka.

Jared zaśmiał się na to wspomnienie i starał się przewrócić kolejnego kotleta, co nie wyszło najlepiej ponieważ tym razem wyleciał poza patelnie i upadł z głośnym plaskiem na podłogę, brudząc brązowe kapcie.

-Kurwa. – mruknął co zlało się z drastycznym krzykiem po drugiej stronie słuchawki.

- NIEEEEEE! Uciekacie nie w tą stronę pieprzone mózgojebce! Jak tylko was dopadnę.. – głuchy odgłos oznajmił zakończenie rozmowy.

--

- Tak? – zapytała, otwierając drzwi do gabinetu Troummana. Purpurowe policzki Lewisa i zimne spojrzenie David’a nie prorokowało miłej rozmowy. – Nie chciałam kraść pacjenta! – rzuciła nim którykolwiek zdążył się odezwać. – Zapytała to odpowiedziałam, a uczono mnie że jest znacząca zależność czasu badania krwi w stosunku z wynikami jeśli chodzi o Stany Zjednoczone.

- Uspokój się Lewandowski. – uciszył ją Troumman. – Zleć technikom czas poboru krwi rano jak i wieczorem i albo zbadaj ją sama pod takim kontem jaki Ci się ubzdurał albo wyślij do laboratorium, dobrze? Jak kobieta zrezygnuje z naszego szpitala obcinam Ci płace za ten miesiąc albo dorzucę kilka nadgodzin, rozumiemy się?

- Tylko zaproponowałam coś nowego! – oburzyła się kobieta. – Miałam stać tam i udawać, że wszystko jest w porządku?

- Prowadzę tego psa od 6 lat i wiem co można mu zrobić a co nie. – wtrącił się do rozmowy Lewis. – A Ty zjawiasz się jak z kapelusza i narażasz mojego pacjenta na niepotrzebny stres i kłucia.

Christine zmarszczyła groźnie brwi i otworzyła usta by coś odpysknąć, jednak ciężka dłoń uderzyła w stół z głośnym hukiem.

- Ustaliłem co ma być zrobione. – podniósł ton David. – Wynocha z gabinetu, bijcie się na zewnątrz. -

Lewis skinął głową i szybkim krokiem opuścił gabinet. Christine spojrzała oburzona na pracodawcę.  – To Twój pierwszy dzień a już stwarzasz zamęt. – warknął na nią i wskazał palcem na drzwi. Przemilczała możliwą wiązankę i poszła w ślady poprzedniego lekarza.

--

Ethan pierwsze co zauważył po powrocie z pracy to rozwalone w przedpokoju buty i muzyka puszczona tak głośno, że można by pomału wynosić meble z pokoi a wszystkie odgłosy przy tym wydawane zostałyby przez nią zagłuszone. Sprawczyni tego stanu  siedziała w kuchni, tnąc niewinnego kurczaka z na nierówne kawałki, trzymając w ustach różowego papierosa. Ściszył muzykę i usiadł na wolnym krześle patrząc na rzucającą się po kuchni współlokatorkę.

- Zły początek? – zapytał, postanawiając zaczekać z uświadomieniem jej o zakazie palenia w kuchni.

- Zajebiście kurwa tragiczny. – warknęła, starając się mówić nie wyjmując dodatku z ust i nie upuścić popiołu w przygotowywaną potrawę. – Pierdolone Miasto Aniołów gdzie za własne pomysły każą jebanymi nadgodzinami.

- Nie przesadzaj Christ. – postawił jej popielniczkę by mogła strzepnąć popiół. – I nie mów tym swym szelestem bo wiem że nie są to cenzuralne słowa.

Spojrzała na niego spode łba i wrzuciła kurczaka na patelnie, przykrywając ją z góry i pozwalając by dusił się w podejrzanie pomarańczowym sosie.

- Jakaś kobieta przyszła z psem i zaproponowałam by został na noc i przez to naraziłam się Lewis’owi, Troumman’owi i innym lekarzom których nawet nie poznałam a już omijają mnie jak powietrze. – mruknęła, wyrzucając niedopałek przez okno. – A u Ciebie jak?

- Muszę porzucić artykuł nad którym pracowałem kupę czasu bo mnie zwolnią ale za to jedna z współpracownic jak dostaje wylot na miasto zawsze przywozi mi ciepłą kanapkę. – wzruszył ramionami, jednocześnie puszczając oczko do prychającej z uśmiechem współlokatorki.

- A ona wie że jesteś z drużyny kolorowych?

- Wie. – odparł jej zadowolony. – I mimo to nadal dostaje kanapki! – wyszczerzył szeroko zęby. – Jutro będzie lepiej, nie przejmuj się tak. Może napisz do tego zajebistego perkusisty to da Ci zbawienną radę na przyszłość, co?

- Wątpię żeby miał czas na takie głupoty jak pisanie do przypadkowych fanek. – spojrzała na ekran telefonu gdzie widniało teraz zdjęcie przysłane jej przez braci Leto.

--

- Shannon, zaraz wychodzimy! – Antoine znalazł pilnie poszukiwanego członka dwuosobowej grupy która miała dać występ w kolejnym nocnym klubie. – Czego znowu siedzisz nad telefonem?

- Czekałem na wiadomość od Tomo. – skłamał gładko, zostawiając sprzęt w garderobie by nie zgubić go przypadkiem przy energicznym waleniu w bębny. – Już idę.

Spojrzał jeszcze raz na ekran, burknął jakieś przekleństwo pod nosem i, chwytając pałeczki ze stołu, wyszedł z pomieszczenia.

--

-Zabieram Milo do weterynarza. – oznajmiła Vicki do ledwo przytomnego męża. – Pilnuj pozostałe kociaki, dobrze? – pocałowała go w policzek, chwytając klucze do auta leżące na nocnym stoliku.

- Czekaj, pojadę z Tobą.. – wymamrotał mało wyraźnie gitarzysta, klepiąc ręką po poduszce. – Tylko daj minutę..

- Trzeba było nie grać tylko kłaść się normalnie spać. – fuknęła delikatnie żona. – I tak byś zrobił więcej zamieszania niż potrzeba.

- Ale V…

- Śpij. – ukróciła dyskusję i wyszła z pomieszczenia razem z rudym futrzakiem przetrzymywanym w gustownym, błękitnym nosidełku.

--

- Cześć Dixie. – Christine uśmiechnęła się do recepcjonistki na drugiej zmianie. – Doktor Troumman mnie wzywał?

- Kazał Ci przekazać tą kartkę i klucz. – podała jej obie rzeczy i odebrała dzwoniący telefon.

Christine zdziwiona otworzyła pogięty skrawek papieru.

„Lewandowski,

Jestem na sympozjum więc masz gabinet dla siebie tylko milcz o tym przy innych, zrozumiałaś? Belg z wczoraj czeka do odbioru, zrób badania i staraj się nie pogorszyć swej sytuacji interpersonalnej.

T.”

Christine mimo wolnie uśmiechnęła się szeroko do klucza i ruszyła w stronę pokoju numer 4. Przestronny gabinet idealny do pierwszego kontaktu z pacjentem. Upewniwszy się że zamknęła za sobą drzwi z piskiem nastolatki podbiegła do obracanego krzesła i zrobiła z niego należyty użytek. Okręciła się ponownie gdy zadzwonił telefon.

- Słucham?

- Masz pacjenta Krysia.

- Dzięki wielkie Dixie. – wstała i wpuściła do gabinetu kobietę z błękitnym trans porterkiem z którego wydobywał się groźny warkot. – Zapraszam do środka. Kiciuś widać niezbyt zadowolony z podróży.

- Nienawidzi opuszczać domu. – odezwała się właścicielka brązowych oczu i prosto ściętej czarnej grzywki. – Wyjmę go lepiej.

- Cześć mały. – Christine pogłaskała niezadowolonego rudzielca za uchem. – Co Ci jest?

- Nie je, nie rusza się, ma jakiś bunt do wszystkiego. – kobieta skrzywiła się. – Na początku myślałam że po prostu jest zazdrosny pojawieniem się męża w domu po długiej nieobecności ale nie mija mu to.

- Zaraz Cię zbadamy. Jak się nazywa?

- Milo. – wygrzebała z torebki kocią książeczkę zdrowia. – Dotychczas nie było z nim problemów.

- Czyli jest nie wychodzącym kociakiem?

- Przy ładniejszej pogodzie wypuszczam je do ogródka. – obserwowała każdy ruch lekarki. – Pani pracuje tu od niedawna, prawda?

- Dokładnie to mój drugi dzień. – Christine uśmiechnęła się blado. – Teraz przyjmuję na zastępstwie doktora Troumman’a. – „Niech jego sądzą jak się dowiedzą że nie mam amerykańskiej licencji.” – Kiedy ostatnio Milo był na dworze?

- Jakoś tuż przed przyjazdem męża. – odpowiedziała spokojnie kobieta, poczym dwukrotnie zamrugała i aż jęknęła głośno. – Pewnie! Zimno było, przewiał się i od tego to wszystko!

- Można też tak to ująć. Przeziębił się biedaczek.– Christine jeszcze chwilę badała Milo i na koniec pogłaskała. – Zapisze leki i proszę o kontrolę za 10 dni, dobrze?

- Oczywiście. – zawstydzona czarnowłosa wsadziła już trochę spokojniejszego rudzielca do transporterka i usiadła naprzeciwko biurka. – Pochodzi pani z Chorwacji? – zapytała nagle, obserwując jak pióro weterynarza sunie po kwitku od recept.

- Polski. – spojrzała na nią zaskoczona. – Victoria Bosanko – przeczytała z książeczki - pani z Chorwacji, rozumiem?

- Rodzinę tam mam, wychowałam się w Ameryce. – poprawiła ją. – Vicki.

- Christine. – uścisnęła wyciągniętą rękę. – Żadnego wychodzenia i zobaczymy się po skończeniu dawki?

- Na pewno. – Bosanko chwyciła klatkę z kotem i skinęła głową w ramach pożegnania. Lewandowska odczekała kilka minut, dokańczając wpis do kartoteki Milo i podeszła do stanowiska Dixie.

- Słuchaj, mogę się dowiedzieć gdzie jest krew od tego psa? – podała jej dane belga z wczoraj.

- Chyba trochę na to za późno. – Blondynka odpowiedziała szeptem. – Właściciel przyszedł. – wskazała na mężczyznę kręcącego się przy głównym wyjściu. Ciemne spodnie, luźno narzucony sweter z kapturem i ciemne okulary. Christine zmrużyła oczy wpatrując się w niego intensywnie.

- Nie dzwoniłam jeszcze. – odpowiedziała jednak nie na tyle cicho by usłyszała ją tylko recepcjonistka. Na dźwięk  głosu obrócił gwałtownie twarz w jej stronę i opuścił okulary. Christine zachłystnęła się powietrzem patrząc w intensywnie błękitne oczy przewiercające ją na wylot.

*****

Tak! Napisałam! Im bardziej człowiek zajęty tym lepiej pisanie idzie :D

Mam nadzieję, że można się połapać w fabule - spodobało mi się pisanie właśnie takimi fragmentami ukazującymi poszczególne postacie. 

W kolejnych rozdziałach będzie więcej akcji - przynajmniej takie są plany!

Lingerer - dzięki Twojej pomyłce w komentarzu wpadłam na pomysł wcześniejszego wprowadzenia V - i dzięki Ci za to wielkie, bo jak pomyślę o oryginalnym zamyśle to aż mnie ciarki przeszywają..

Założyłam też Twitter - będę na nim pisała postępy, pomysły, powiadamiała o nowościach :)