Rozdział 5

Payphone

W podziękowaniu za kolejny VyRT

Shannon spojrzał na wyświetlacz telefonu i jęknął przeciągle. Kochał swoją mamę jak nikogo innego na świecie ale kiedy rozmawiał z nią przez telefon miał ochotę rzucić sprzętem jak najdalej. Najlepiej w ścianę.

- Witaj kobieto z której to macicy wyszedłem. – zaczął pogodnie, mając nadzieję na szybkie zakończenie rozmowy.

- Cody jest chory. – usłyszał cichy głos kobiety i zaraz pożałował głupiego powitania. – Czeka go operacja.

- Co mu jest? – perkusista usiadł gwałtownie na łóżku.

- Jakieś robale. – aż słychać było wzdrygnięcie kobiety. – Nie wiem, Jared rozmawiał z lekarką, muszę tam pojechać i się dowiedzieć co i jak.

- To na pewno nie wielkiego. – stwierdził lekko Shannon, starając zignorować zimną gulę zajmującą miejsce żołądka. – Pewnie Jerry się przesłyszał albo robi wielkie halo o nic, by zadowolić swe artystyczne ja. – usłyszał cichy chichot rodzicielki. – Będzie dobrze.

- Zobaczymy jak tam zajadę. – westchnęła. – A Ty masz w ogóle zamiar odpocząć w tym życiu?

- Zastanawiam się nad tym. – zaśmiał się mężczyzna i spostrzegł machającego Antoine. – Muszę kończyć, za niedługo przyjadę to się spotkamy. Idź i sprawdź co psiakiem.

- Baw się dobrze. – usłyszał jeszcze spokojne słowa Constance i sygnał znaczący koniec połączenia.

--

- Ethan! – Christine rzuciła torbę na ziemię i ściągnęła lekką kurtkę z ramion. – Ethan, jesteś?

- Coś taka zmachana? – mężczyzna wychylił się z kuchni, wycierając błękitną szmatkę mokry kubek. – Chcesz coś zjeść?

- Nie, chwyciłam coś co przypominało kurczaka na mieście. – ściągnęła buty i opadła na wolne krzesło. – Nigdy nie jedz czegoś co ma zieloną panierkę. Nigdy.

- Za późno. – blondyn zabrał się do wycierania kolejnych naczyń. – Mieszkałem niedaleko małej knajpy prowadzonej przez turka czy chinczyka i zawsze była zielona panierka. – Zaśmiał się na skrzywioną minę przyjaciółki. – Co prawda było średnie ale nigdzie indziej w całym Manchesterze nie znalazłem tak taniego mięsa!

- Jesteś pewien że to był kurczak? – spojrzała na niego podejrzliwie.

- Nie miałem odwagi zapytać. – wzruszył ramionami i zaczął chować talerze do szafki. – Jak minął dzień?

- A daj mi spokój. – wyciągnęła telefon, patrząc okazjonalnie na wyświetlacz. Żadnej nowej wiadomości. – Okazało się że ten pies którego leczę, tak już teraz leczę bo Lewis miał nagłe objawienie dobroci, zgadnij do kogo należy!

- Christ, wiem że angielski nie jest twoim ojczystym językiem ale zachowuj choć szyk zdania..

- Zgaduj!

- Hugh Hefnera?

- Jareda Leto!

- Byłem blisko. – zaśmiał się pod nosem chłopak. – Jak to możliwe, że tu siedzisz w jednym kawałku a nie zostałaś roztopiona przez te błękitne oczęta?

- Jak widać jestem na nie odporna. – burknęła, szukając papierosów pozostawionych na lodówce. – Gdzie je dałeś?

- Palimy na balkonie. – Ethan zakręcił kurek od kranu i wyszedł z kuchni. – Choć, też mam ochotę.

- Następną paczkę sam sobie kup. – mruknęła pod nosem przechodząc przez niemal pusty salon. – Musimy tutaj coś wstawić, co nie?

- Sąsiedzi podobno mają kanapę do wydania. – podał Kryśce zapalniczkę. – Można by się wokół niej zakręcić.

- A kto ich wie co na niej robili. – zaciągnęła się zbawiennym tytoniem. – Od razu lepiej.

- To opowiadaj o spotkaniu z Bogiem Leto. Taki sam jak wtedy gdy rozmawiałaś z nim przez telefon?

- Czy ja wiem. – wzruszyła ramionami, kopiąc w ogromną butlę produkującą wino. – Nie gadaliśmy długo, a głównie o psie a jak przed godziną do niego dzwoniłam to po otrzymaniu diagnozy prawie natychmiast się rozłączył. – zmarszczyła czoło. – Nie wiem co o tym myśleć.

- Coś nie tak z psem? – zainteresował się Ethan, wypuszczając strużkę szarego dymu.

- Tajemnica lekarska.

- Weterynaryjna, niech Cię licho trzaśnie.

- No kurwa Lewis zawalił sprawę. – zamachnęła ręką, o mało co nie przypalając Brytyjczyka. - Okazuje się że tutaj nie uczą o pasożytach tego co notabene uczą u nas, o ironio. Ma robaczycę sercową. – zaśmiała się lekko na widok obrzydzenia na skrzywionej twarzy współlokatora. – Spokojnie, jest to do wyleczenia, całe szczęście nie jest aż tak źle jakby mogło być. Co prawda operacja jest konieczna więc dość tragicznie.

- Błagam powiedz, że tak tej informacji nie przekazałaś biednemu Leto.

Christine spojrzała na niego z politowaniem.

- Umiem rozmawiać z pacjentami.

- Z nimi na pewno, gorzej z właścicielami. – odgryzł zwinnie Anglik. – Ty operujesz?

- Nigdy w życiu! Wpierw nostryfikuje a potem będę siała grozę na zakładzie. – z dumą przyłożyła filtr do ust. – Złożyłam podanie do University of California-Davis przed przyjazdem i na dniach dostanę odpowiedź.

- Wiesz, że może zająć Ci to kilka lat?

- 7 miesięcy. – Ethan spojrzał na nią zdumiony. – 7 miesięcy i podchodzę do egzaminu w pierwszej turze.

- Nie pozwolą ci. Musisz przerobić materiał i nadrobić szmat rzeczy! Plus samo fachowe słownictwo..

- Ethan. – spojrzała na niego zdeterminowana. – Stany to tylko przystanek, nie mogę sobie pozwolić na siedzenie tutaj nie wiadomo jak długo. Pod koniec września mam ten dyplom, dorobię się na bilet i składam podanie do Australii. – zgasiła niedopałek o parapet. – Z takim papierem będą musieli się mocno natrudzić by mnie nie przyjąć.

Ethan zaciągnął się po raz ostatni i udepnął tlącego się papierosa czerwonym kapciem.

- Kompletne szaleństwo. – klepnął ją po głowie. – Kompletne.

Christine wyszczerzyła zęby.

--

Shannon ostatni raz uniósł dłoń do góry w geście pożegnania i chwycił leżący na krześle ręcznik.

- Dzięki za trasę.- poklepał Antoine po plecach, wycierając później twarz i plecy całe mokre od potu.

- Spociłeś się jak świnia. - Blondyn puścił oczko do przechodzącej obok skąpo ubranej kobiety. -Na pewno nie zostaniesz jeszcze na tę noc?

- Za miesiąc przecież gramy dalej. - Shannon wyciągnął iphona z torby. - Można zamówić taksówkę na lotnisko? – powiedział szybko do słuchawki.

Antoine westchnął ciężko i uśmiechnął się pod nosem.

- Pieprzony Leto.

--

- Zabieg wykonamy za tydzień. – wyjaśnił Lewis, roztrzęsionej Constance. – Po nim wszystko będzie dobrze.

- Rozumiem. – szepnęła, patrząc na plik papierów przygotowanych do podpisania w sprawie operacji. – I na pewno nie ma innej opcji?

- Niestety na pewno. Po zleceniu dodatkowych badań wywnioskowaliśmy, że to jedyna. – wyjaśniła spokojnie Christine. – Cody zostanie u nas jeszcze dwa lub trzy dni dłużej  a potem powinien zostać wypisany do domu.

- Rozumiem. – powtórzyła beznamiętnie. – Gdzie to zanieść? – zamachnęła papierami w powietrzu.

- Zaprowadzę panią. – zaoferował James. Christine tylko skinęła głową i odeszła w głąb korytarza.

--

Tomo rzucił padem o ścianę i chwycił skórzaną kurtkę będącą na oparciu fotela. Milo otworzył leniwie jedno oko i patrzył spokojnie jak jego właściciel wykonuje kilka energicznych telefonów i wybiega z mieszkania. Obejrzał pokój czy aby Felix zbyt blisko nie zbliża się do jego terytorium, zamachnął ogonem w stronę Fiony by pokazać kto tu rządzi i powrócił do drzemki.

--

- Cholerna odprawa. – warknął Shannon, wrzucając torbę do samochodu brata. – Długo czekasz?

- Spóźniłem się godzinę więc jestem idealnie na czas. – uśmiechnął się wrednie i z piskiem opon włączył się do ruchu. – Spotkałem się z tą Twoją telefonową przyjaciółką. – dodał niby przy okazji.

- Christine? – zapytał wyraźnie zaskoczony.

- Jest kobietą od której zależy los psa mamy.

- O kurwa. – jęknął cicho. – Aż tak źle z nim?

- W przyszłym tygodniu operacja więc beznadziejnie. A ona wydaje się całkiem zakręcona, więc jak Cody wyjdzie ze szpitala bez nogi i z trzeba oczyma to się nawet nie zdziwię.  – mruknął, wyprzedzając czerwonego kabriolet. – Za tydzień trzeba będzie podjechać.

- Zostaw to mnie. – Shannon uśmiechnął się szeroko. – Upewnimy się czy nie pomyliłeś znowu kobiet.

- To było raz a sex był nieziemski.

- Nieziemski to był ich pościg za tobą po całym osiedlu i rzucanie w butami.

- Miałem dwadzieścia kilka lat. – prychnął, utrzymując jednak delikatny uśmiech na ustach. – Ty zresztą nie byłeś lepszy.

- Gadanie. – zaśmiał się gardłowo starszy Leto. – Jednak mów jak idzie praca nad Artefaktem.

Jaredowi uśmiech zszedł z twarzy i zastąpił go grymas niezadowolenia.

- Wkurwiłem Tomo i całą ekipę. Zostałeś tylko ty do pomocy.

- Nakłonię Tomisłava.

- Lepiej weź załatw mu coś do roboty, bo V za chwilę zacznie poszukiwać u nas pocieszenia, jeśli wiesz o czym mówię. – Jared poruszył brwiami w specyficzny sposób.

- Jesteśmy ostatnimi ludźmi na tej planecie do których by przyszła po tego typu pocieszenie. – westchnął teatralnie Shann. – Za długo przebywała w naszym towarzystwie.

- A tam, pieprzysz.

--

Długowłosa kopia Jezusa kopnęła niczemu winny kamień znajdujący się na środku drogi. „Koniec siedzenia w domu. Muszę znaleźć sobie jakieś zajęcie.”, pomyślał patrząc w błękitne niebo rozciągające się nad całym Los Angeles. Nagle poczuł delikatne uderzenie w brzuch.  Zaskoczony spojrzał w duł widząc małą dziewczynkę z gitarą na plecach.

- Nic Ci nie jest? – podniósł ją z ziemi i schylił do jej poziomu. – Gdzie tak biegniesz?

- Jestem spóżniona na zajęcia. – jęknęła. – Przepraszam pana, będę uważała! – otrzepała niedbale sukienkę i schowała się za rogiem. Tomislav z braku innego zajęcia poszedł także w tamtym kierunku, napotykając przed sobą błękitne drzwi z namalowanymi na nich różnymi instrumentami muzycznymi.

- Pan jest tym nowym nauczycielem, tak? – z okna obok wychyliła się dość sędziwa kobieta, mierząc Chorwata od stóp do głów. – Trochę pan przesadził jak na pierwszy raz ale ujdzie w tłumie. Niech pan wejdzie.

- To pomyłka, ja..

- Właź pan, nie wstydź się! – zamknęła okno.

Tomislav obrócił się wokół własnej osi i napotkał na sobie wzrok szaroburego kota wystającego za śmietnika. Wydął usta na co zwierzak fuknął i schował się w śmieciach. Burknął kilka niezrozumiałych dla amerykan słów i pchnął drzwi.

--

- Jakie masz plany na dziś? – Christine wyszła ze szpitala i od razu zadzwoniła do Ethana.

- Śledzimy właśnie tego starucha co kradnie piosenki młodych zespołów.

- Bawicie się w pseudo-szpiegów, tak?

- Raczej w osoby pilnujące sprzęt na zapleczu. – Christine usłyszała jęk zawodu po drugiej stronie telefonu. – Jak nie masz co robić to możesz przynieść nam kawę, bo siedzimy tu od rana.

- Wyślij adres, postaram się trafić. – skończyła rozmowę i roześmiała się w głos. Czego się nie robi dla dobrej historii. Wariat.

--

- Nie jedziesz do tej małej weterynarz? – zdziwił się Jared, gdy Shannon nakierowywał go do jego własnego domu. – Albo chociaż do siebie?

- Masz jakąś cud modelkę ukrytą w sypialni, że tak mnie odsyłasz w różne miejsca?- Shann spojrzał uważnie na brata. – Chcę zobaczyć jak praca Ci idzie, to aż tak dziwne?

- Dziwne. – burknął Jared. – Bardzo dziwne.

--

- Strawberry Frappuccino i dwie latte, poproszę. – Christine uśmiechnęła się uroczo do przystojnego kasjera w najbardziej popularnej kawiarni na świecie.  – Z dodatkową bitą śmietaną, jeśli można by prosić.

- Dla Ciebie wszystko. – uśmiechnął się uroczo i odwrócił by przygotować napoje. Nachyliła się delikatnie przez blat by dokładnie obejrzeć tyłek kelnera i przygryzła wargę na zastały widok. Cofnęła się pod zgorszonym spojrzeniem kelnerki i, po odpowiednim  wystawieniu języka, usiadła na wolnym krześle czekając spokojnie na zamówienie. Wyjęła telefon z kieszeni i aż pisnęła na widok nieodebranej wiadomości od Amelii „Jak w LA? Byłaś już w Hollywood? Masz dla mnie autograf Deppa? Wejdź koniecznie na skype wieczorem, muszę Ci coś pokazać! ”

- Frappuccino dla pięknej pani. – podniosła głowę znad wiadomości, patrząc wprost na zadowolonego kelnera.

- O ile dobrze pamiętam, zamówienia odbiera się samemu z blatu. – uśmiechnęła się zadziornie.

- Jak widać niekiedy można zrobić wyjątek. – podał jej kubek i włożone w prowizoryczny stojak dwie kawy. – I wolałem się upewnić, że mój numer telefonu trafi w dobre ręce.

- O tym musiałbyś się sam przekonać. – mrugnęła do niego i odebrała napoje. – Do zobaczenia.

- Oby rychłego.

Christine ruszyła powoli w kierunku wyjścia. „Tylko raz spojrzę, nic wielkiego.” Obróciła głowę by znaleźć patrzącego na nią właściciela ciągu cyfr pozostawionych na kubku. Pomachała mu kawą i zadowolona wyszła przed Starbucks’a. Zatrzymała się na moment przy murku by zdjąć pokrywkę z truskawkowej miłości podniebienia i spokojnie jeść śmietanę w trakcie spaceru. Pogoda pod koniec lutego wyglądała oszałamiająco, a odpowiednia temperatura pozwoliła ludziom wydostać się z niewoli kurtek i polarów na rzecz wiosennych płaszczy i lżejszego obuwia. Umiejscowiła wygodnie kawy i shake’a w rękach i ruszyła na spacer w miejsce wskazane wcześniej przez Ethana, podjadając śnieżny krem umieszczony na wierzchu truskawkowej masy. „Życie jest piękne”, pomyślała, po czym cały dobytek znajdujący się w jej dłoniach wylądował na niej.

--

„Nienawidzę tłumu, aparatów i rozhisteryzowanych nastolatek które mają sieczkę zamiast mózgu.”, myślał wściekle brunet klucząc między uliczkami. „Nie, nie ma chuja abym Was zapoznał z kimkolwiek z kim gram, nawet jeżeli by to obroniło mnie od śmierci z tych Waszych szponiastych paznokci!”. Jakiekolwiek nieludzkie odgłosy zaczęły się od niego oddalać, co przyjął z ogromną ulgą. „Jeszcze jeden zakręt i odpoczynek.” I uderzył w coś. Kogoś raczej. Poczuł zimny napój na piersi i usłyszał cichy jęk.

- Kurwa, zakręt! – zmarszczył brwi, słysząc niezrozumiałe słowa. – Krzyknęłabym teraz ‘uważaj’ ale to nie ma większego sensu.- jęknęła już bardziej zrozumiale. Brązowe włosy zawiązane w niedbały kucyk na boku, upstrzone były w różowej mieszance a na białej bluzce widniały brązowe plamy. Duże, brązowo-zielone oczy spojrzały wprost na niego. Podał jej rękę pomagając wstać, jednocześnie starając się zachować współczujący wyraz twarzy.

- Mam nadzieję, że nie spieszyłaś się na spotkanie w sprawie pracy? – nachylił się ponownie by zebrać jedyny na wpół pełny kubek z kawą. – Odkupię ci te kawy, nie martw się.

- Weź przestań. – dziewczyna spojrzała na siebie w witrynie sklepowej i wybuchnęła gromkim śmiechem. – Wyglądam jak po jakimś dzikim malowaniu!

Spojrzał na nią raz jeszcze i już nie udawał poważnego tylko zaśmiał się w głos.

- Wybacz, miałem ciężki dzień i nie patrzyłem gdzie idę. – otrzepał ją prowizorycznie ze śmietany i resztek shake’a. – Co mam teraz zrobić?

- Ty? – jęknęła. – To ja wyglądam jak po zderzeniu z przeczkolakiem zaopatrzonym w farby, ty ledwo masz zabrudzoną kurtkę. – machnęła ręką w kierunku jego brązowej skóry.

 - Zrobię wszystko by ci to jakoś wynagrodzić. – mężczyzna uśmiechnął się przepraszająco.

Kobieta spojrzała na niego z dziwnie zadowolonym uśmiechem, na widok którego zaczął żałować zadanej propozycji.

--

Shannon rzucił torbę na podłogę i z radością opadł na kanapę. Jego brat wykonał kawał niezłej roboty łącząc idealnie dopasowane do siebie fragmenty z ostatnich dwóch lat ich życia, choć przez to ponownie zaniechał pracę nad „Artefaktem”. „Cały Jared”, pomyślał z czułością i spojrzał na ekran telefonu. „Zadzwonić do mamy by poinformować, że samolot jednak nie uległ katastrofie, do Tomislava by dać Vicky odpocząć i zabrać go na piwo, zapytać Antoine czy ta czarna była lepsza w łóżku od poprzedniej..”, zaczął układać sobie w myślach listę rzeczy do zrobienie jednocześnie przejeżdżając po liście kontaktów. Zatrzymał się na jednym z nich, mówiącym „Wierd Polish Girl Who Loses Her Phone –Christine-”. „A co mi tam kurwa”, pomyślał naciskając zieloną słuchawkę.

--

- Nie uwierzysz V!  - Brunetka aż odsunęła słuchawkę od ucha przez zbyt wysokie stężenie decybeli w głosie męża. – Jestem nauczycielem!

Vicki zmarszczyła brwii.

- I mówi to mój mąż, osoba której nie starcza cierpliwości by nauczyć grać własną żonę?

- I to jeszcze dzieciaki! – Tomislav zdawał się nie słyszeć komentarza kobiety z którą dzieli łoże. – Dasz wiarę? Tylko na jakiś czas, krótko, ale słyszysz co mówię?!

Vicki zaśmiała się cicho i pogłaskała wolną ręką leżącą obok niej Fionę.

- Trudno tego nie słyszeć. Wracaj do domu, opowiesz wszystko.

- Minuta i jestem.

--

- Halo? – Shannon przełknął ślinę.

- Halo?

- Co jest bo na chwilę obecną mam mały problem z możliwością przeprowadzenia rozmowy telefonicznej. – usłyszał zdenerwowany głos Christine i cichy warkot w tle.

- Jedziesz gdzieś?

- Wracam do domu by pozbyć się kawy i truskawek z ubrań. – westchnęła lekko. – Rada na przyszłość: uważaj na zakrętach.

- Obiecuję, że będę. – uśmiechnął się delikatnie do siebie. – Znowu wpadłaś w tarapaty?

- Zawsze wiesz kiedy zadzwonić. – zaśmiała się cicho. - Nadal w trasie?

-Od kilku dni w LA. – postanowił delikatnie nagiąć rzeczywistość by nie wyjść na desperata. - Staram się przyzwyczaić do codzienności.

- Wyobrażam sobie jakie to trudne.

- Nawet nie masz pojęcia jak. – westchnął teatralnie. – Słuchaj, masz może..

- Gdzie teraz? – usłyszał męski głos w tle, który wydał mu się dziwnie znajomy.

- Shannon, zadzwonię do Ciebie wieczorem, dobrze? Do usłyszenia. – kobieta zakończyła rozmowę, zostawiając zdziwionego perkusistę samemu sobie. Skrzywił się i odrzucił telefon na fotel obok. Kurwa.

--

- Nie w to lewo. – brunetka jęknęła, chowając telefon do torby i ponownie starając się nakierować mężczyznę. – W to drugie lewo.

- Rzeczywiście nie mieszkasz tu długo. – burknął cicho brunet, gwałtownie zmieniając kierunek łamiąc przy tym kilka przepisów. – Teraz na pewno dobrze?

- Na pewno. – skinęła głową, patrząc uważnie na okolicę. – Nie poznaję otoczenia ale zdaje mi się, że na pewno.

Kierowca warknął pod nosem niecenzuralne słowa.

--

- Vicki, Vicki, Vicki! – okrzyki zadowolonego Chorwata rozbrzmiały po całym domu.

- Kuchnia.  – kobieta odkrzyknęła.

Tomo podbiegł do żony i, unosząc ją ku górze, obrócił kilka razy.

- Będę nauczycielem.

Vicki zaśmiała się w głos patrzą z radością na szczęśliwego męża.

- Po Tobie można się już wszystkiego spodziewać.

Tomislav w odpowiedzi pokazał całe swe uzębienie.

--

Jared spojrzał na różnego rodzaju kartki leżące na biurku, popisane z każdej strony i mruknął kilka ulubionych słów. Od urodzin zarówno zapał jak i pomysły uciekły jak za zdmuchnięciem świeczek. Osobiście nie wierzył w coś takiego jak „kryzys wieku średniego” jednak ten nieustający brak siły i chęci zaczynał go powoli przerażać.  Spojrzał raz jeszcze na przyczepioną do tablicy na magnesy, listę rzeczy do zrobienia i wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Nie, nie mam tego pierdolonego kryzysu wieku średniego!

--

Mężczyzna wszedł do opuszczonego magazynu przerobionego na pseudo scenę z kulisami, zapełnionego znaczną ilością młodych ludzi. Większość nie zwróciła na niego uwagi ale kilka osób spojrzało na niego z zaciekawieniem. Przestąpił z nogę na nogę.

– Ethan? – Krzyknął niepewnie.

Wysoki ciemny blondyn wstał z kufra na perkusję i energicznie podszedł do niego. Siedząca za nim blondyneczka ziewnęła przeciągle.

- Sprawca kłopotu, jak mniemam? – uśmiechnął się serdecznie i odebrał dwie kawy o bruneta. – Ethan Walker, ta siedząca to Max Jobson. Witamy w świecie sławy i reflektorów.

- Tim Kalleher. – Mężczyzna skinął głową. – Przesłuchanie?

- Reportaż. – Ethan wypiął dumnie pierś. – Jak widać praca dziennikarza to nie tylko wywiady i spotkania z celebrytami.

- Zazwyczaj to wpychanie się z brudnymi butami w cudze życie. – burknął niemrawo Tim, udając że nie zauważył oburzonego wzroku towarzysza. – Chętnie bym potowarzyszył ale spieszy mi się.

- Co zrobiłeś z Christ? – zapytał szybko Ethan. – Mam nadzieję że odwiozłeś do domu?

Tim skinął głową i rzucając luźne słowa na pożegnanie, wyszedł z magazynu. Ethan postał jeszcze przez moment w jednym miejscu po czym powrócił do przysypiającej Maximiliany.

- Dawca kawy? – szybko chwyciła napój bogów i upiła tyle ile mogła za jednym razem. – Jak dobrze! Kto to był?

- Jakiś gbur. – Ethan wzruszył ramionami, upijając łyk swojej.  – Długo jeszcze?

Max spojrzała na zegarek i cicho jęknęła.

- Nawet nie chcesz wiedzieć..

--

Po oczyszczeniu ubrań i siebie samej z resztek napoi, przebrała się w luźne rzeczy i usiadła przed komputerem. Czekając na połączenie się skype’a  ze swoją przyjaciółką, nieustannie przewracała telefon w dłoni.

- Kryśka? – usłyszała charakterystyczny, trochę piskliwy głos Amelii.

- Cześć mała. – brązowowłosa uśmiechnęła się radośnie do monitora. – Jak tam?

- Siedzisz już kilka dni w tym zapyziałym kraju hamburgerów i nawet nie masz czasu zadzwonić! – Krystyna zaśmiała się na oburzenie dziewczyny. – Nie śmiej się głupia, nie ma z czego! Gdybyś tam została porwana to przez tygodnie nikt by się nie dowiedział, jak tak przyzwyczaiłaś wszystkich do rzadkiego kontaktu!

- Skoro przyzwyczaiłam to nie powinnaś się tak burzyć. – z satysfakcją patrzyła na podskakujące loki Amelii, która dalej snuła ciemne scenariusze. – Którą teraz macie?

- 5 rano. – kobieta ziewnęła przeciągle. – Ale czego się nie robi dla informacji.

 - To co chcesz mi takiego powiedzieć  nie mogącego poczekać ani minuty dłużej.

Blondynka nabrała powietrza w ustach i wyciągnęła dłoń w kierunku kamerki. Kryśka dostrzegła mieniący się na niej kamień.

- Marek poprosił mnie dzisiaj o rękę. – pisnęła i nawet dzięki słabej jakości przekazu można było zauważyć zarumienione z podekscytowania policzki. Krystyna rozszerzyła szeroko oczy i klasnęła w ręce.

- Gratulację stara babo! – zaśmiała się szczerze, żałując że nie może być teraz przy Amelii. – Kurwa, ale świetnie! Cieszę się niesamowicie z waszego szczęścia!

- Dziękuję. – kobieta odetchnęła z ulgą. – Prawdę powiedziawszy obawiałam się twojej reakcji.

Krystyna poczuła delikatne uczucie w tyle głowy jednak szybko nią pokręciła aby odeszło.

- Przestań mała. Lepiej opowiadaj jak to się stało!

Amelia jakby tylko czekała na to pytanie, gdyż z biegu zaczęła mówić.

--

- Gratuluję jeszcze raz. – rzekła po raz setny Kryśka żegnając się z przyjaciółką. – Do usłyszenie.

Wyłączyła program i bez tchu opadła na łóżko. „Amelia się zaręczyła..”, ta myśl w pewnym sensie przynosiła jej nieustającą radość jak i delikatne ukucie w głowie. „Sama nie wie na co się rzuca.” Spojrzała  na leżący obok telefon. „Muszę wyjść z domu.”  Wybrała numer i zaczęła nerwowo przebierać palcami.

- Shannon? – usłyszała charakterystyczny głos perkusisty. – Wybacz za to wcześniej, masz może ochotę na rower?

***

Najdłuższy ze wszystkich i mam wrażenie że dość chaotyczny i niewiele wnoszący do fabuły, co mi się osobiście nie podoba ale trudno.

*Wprowadziłam Tim’a i Amelię – Am nie będzie często się pojawiała, choćby za sprawą zamieszkania ale jest na tyle ważna osobą w życiu Kryśki, że nie można o niej zapomnieć :) A Tim? Choć nie spotkałam się z nim w wielu opowiadaniach (łatwiej powiedzieć że widziałam go przelotem w jednym może dwóch), to postanowiłam go włączyć do tej historii. W końcu kto jak kto ale on gra z nimi już ładny kawał czasu! Tak więc mały update w Bohaterach!

*Za piosenkę nie odpowiadam, męczy mnie od wczoraj przez cały czas i nawet nie pamiętam jaką inną miałam tutaj dać. Nie chcesz, nie słuchaj.

- Wolicie takiej długości ale też w takim samym odstępie czasu czy może krótsze ale tak co 2 tygodnie?

- Zastanawiam się czy ktoś byłby zainteresowany szkicami dotyczącymi niektórych sytuacji? Nie będą one majstersztykiem, mówię od razu, ale mogą nakreślić co miałam na myśli pisząc daną scenę.

Pozdrawiam, dziękuję i do następnego!