Rozdział 6

Constant

- Nauczyciel gry na gitarze? – Jared nie wiedział czy ma się śmiać czy gratulować. Kilka dni przed urodzinami Shannona jego brat zawędrował do domu przyjaciela po kolejnym nieudanym dniu w studiu by oderwać na chwilę myśli od rzeczywistości. – Serio?

- To jest niesamowite. – Tomislav zaczął energicznie gestykulować. – Te dzieciaki, słuchaj no! Dokładnie tak samo podekscytowane rozpoczęciem tej przygody z gitarą jak my kiedyś! – klasnął w dłonie, powodując gwałtowne podskoczenie Fiony kilka metrów ponad kanapę.

- Ale nie rezygnujesz z zespołu? – zapytał patrząc na niego kątem oka. Tomo zaśmiał się w głos, tym razem nie powodując żadnych uszczerbków na zdrowiu kotów.

- Nigdy przenigdy. Wiesz o tym.

Jared uśmiechnął się do Chorwata i zaczął machać kawałkiem rękawa w stronę Milo starając się zainteresować kota swoją osobą, ten jednak tylko spojrzał na niego jednym okiem.

 - Aspołeczny drań. – mruknął pod nosem na co usłyszał cichy śmiech Vicky.

- Odezwał się. – podała mu piwo i usiadła obok męża. – Daj mu spokój, jest na jakiś antybiotykach czy co.

- Coś poważnego? – Jared spojrzał uważniej na kota.

- Doktor mówi że zwykłe przeziębienie.  – pogłaskałam rudą głowę, powodując delikatne mruczenie. – Tomo rozmawiał z Shannym i podobno Cody będzie miał operację?

- Jakoś na dzień przed jego urodzinami. – westchnął Jared. – Oby lekarka znalazła swą kompetencję ukrytą gdzieś pomiędzy mózgiem a ustami to będzie dobrze.

- Nasz Milo trafił na całkiem ciekawą panią, prawda kochanie? – brunetka ucałowała kota w futerko. – A wracając do poważnego problemu – co robimy na urodziny Shanna?

Jared uśmiechnął się przebiegle.

- Na jednodniową zabawę jest za stary więc urządźmy tu cały turniej!

--

- Żyjesz?

- Tak Christ, zawsze miło cię usłyszeć. – mruknął Ethan podnosząc się z podłogi. – Dojechałaś do mieszkania?

- Czyli dostałeś kawę? To super. Słuchaj, gdzie masz klucz od piwnicy?

Ethan zmarszczył brwi i spojrzał na pochrapującą Maximilianę.

- Co?

--

Christine, przerzuciwszy kilka ubrań Ethana w salonie, znalazła klucz i wybiegła z mieszkania. Umówiła się z Shannonem w parku niedaleko lecznicy przez co łatwo mogła tam dojechać i jednocześnie nie ryzykowała zagubieniem się w licznych uliczkach Los Angeles. Zbiegła po schodach, omijając niezidentyfikowaną substancję znajdującą się na parterze niedaleko wejścia do podziemi bloku. Piwnica nie grzeszyła zarówno ani świeżością ani ładnym zapachem jednak najgorsze była błyskająca żarówka pod sufitem nadawająca wygląd jak z horroru klasy C. Wzdrygnęła się automatycznie i na wszelki wypadek zablokowała drzwi wejściowe kawałkiem leżącej obok cegły i zeszła na dół.

- 23,24,25.. - mruczała pod nosem szukając odpowiedniego numeru. - Jest 28. - westchnęła z ulgą, starając trafić kluczem do kłódki.

- Co pani tu robi? - Kryśka podskoczyła do góry, wydając z siebie krótki pisk. Tuż obok niej stała drobna staruszka opierająca się na drewnianej lasce patrząca na nią jasno niebieskim okiem. W drugim oczodole widniała szklana kulka. - Języka w buźce panienka zapomniała?

- Wystraszyła mnie pani. - przyłożyła sobie dwa palce na szyję. - Prawie palpitacji serca dostałam! 

- To młode pokolenie takie bojaźliwe. - prychnęła kobieta poprawiając ułożenie na lasce. - To wina tej telewizji i filmów z potworami, mówię Ci! Za moich czasów były karabiny, wojna i nie wiedziało się czy wróci do domu po szkole a jakoś nikt nie skakał na widok starszej kobiety. 

Christine skinęła głową niepewna co miałaby odpowiedzieć na ten krótki monolog i na powrót zajęła się otwieraniem kłódki.

- Ale tu bałagan. - jęknęła cicho patrząc na liczne półki zajmujące całe ściany w pomieszczeniu, zawalone kartonami i pustymi słoikami. W kącie pomieszczenia znajdował się stary rower z całą pewnością pamiętający czasy najazdu Hiszpanii na nie zorientowanych w sytuacji politycznej w Europie Indian. 

- Widzę blondynek nadal nie posprzątał tego bałaganu. - usłyszała za sobą niezadowolony głos i stukanie laski. - A mówiłam mu żeby się tym zajął bo szczury przyjdą!

- Wątpię czy znalazły by wyjście z tego pomieszczenia. - mruknęła, przesuwając ogromne pudło blokujące wejście głębiej. Otworzyła je napotykając stos niewybrednych świerszczyków. - Tylko pornoli tu brakowało. 

- Pan Jenkins był starym zboczeńcem. - staruszka splunęła w kąt. - Święć panie nad jego duszą. 

- Na pewno lubił gromadzić różne rzeczy. - przesunęła stare maski gazowe. - Był przygotowany na koniec świata! 

- Z tym trudno się nie zgodzić. - kobieta dźgnęła stos ubrań z którego wypełzło kilka karaluchów. - Jednak trzeba tu posprzątać bo zgłoszę to do rady mieszkańców, ostrzegałam już o tym!

- Mieszkam tu od niecałych dwóch tygodni. - spojrzała na nią nieprzychylnie Kryśka. - Z czego większość czasu w pracy więc proszę mi tu nie burzyć.

- Rozmawiałam z blondynkiem więc nie mędrkuj się piegusie. -stuknęła laską w podłogę. - Posprzątajcie albo wpuszczę Wam węże  do mieszkania! - machnęła zaciśniętą pięścią i z głośnym stukaniem odeszła w głąb piwnicy. Christine wzruszyła ramionami zaczęła wyjmowanie roweru.

-- 

Shannon dojechał na miejsce spotkania i zszedł roweru by odpocząć chwilę. Ostry jet lag zaczął się objawiać ciągłym ziewaniem i zamykaniem oczy, jednak przejechanie tych kilku kilometrów wyraźnie go pobudziło. Rozejrzał się dookoła wyglądając brunetki z.. Zmarszczył brwii zastanawiając się co jest w niej takiego charakterystycznego poza najbardziej popularnym kolorem włosów na planecie. Ano tak – poczucie humoru. Brawo Shanny, w ten sposób na pewno ją znajdziesz.

- Tu jesteś. – aż podskoczył na dźwięk głosu rozbrzmiewającego za nim. –Prawie Cię nie poznałam przez ten wygląd bezdomnego. – zaśmiała się lekko wskazując na jego brodę. – Tym sposobem odstraszasz natrętnych fanów?

- Zazwyczaj do tego koczuję nocami w parku i śpię na ławce. - stojąca przed nim dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. – Widać Ciebie to nie zmyliło.

-Już próbowano na mnie tej techniki, musisz wymyśleć coś oryginalniejszego. – Wsiadła na zdezelowany rower zakładając na oczy okulary. – Oprowadzisz mnie po LA? Mój współlokator woli ścigać przestępców muzycznych zamiast pokazać mi miasto więc nic nie zobaczyłam oprócz tego szpitala. –wskazała na zielony budynek w tle. – A przez Twój aktualny wygląd nikt nas nie zaczepi po drodze. – zaśmiała się lekko i ruszyła powoli do przodu.

Potarł dłonią zarost, przeklinając w głowie za nie ogolenie się i ruszył za nią.

--

- Myślisz że dałoby się to zrobić?– zapytał zaciekawiony Jared kobiety po drugiej stronie telefonu. – Byłoby rewelacyjnie! Dzięki Emma, odwdzięczę Ci się za to. – rozłączył się i uśmiechnął szeroko do Tomislava. – Uda jej się.

- Co my byśmy bez niej zrobili! – odetchnął z ulgą brunet. – To teraz tylko wystarczy wszystkich poinformować?

- I załatwić te mniej potrzebne rzeczy. – młodszy Leto zaczął wpisywać poszczególne słowa do swojego blackberry. – Dobra, zajmę się tym, nie będę wam zawracał głowy. – wstał z kanapy, sięgając po kapelusz.

- Dzięki za odwiedziny. – Vicky ucałowała go w policzek a Tomo klepnął mocno w ramię.

 - Na pewno sobie poradzisz?

- A z czymś sobie kiedykolwiek nie poradziłem Tomislavie?  - machnął niedbale ręką i wyszedł z domu państwa Milicević.

--

- Zwolnij. – Shannon usłyszał cichy jęk za sobą. – Zaraz dostanę palpitacji serca!
- Aktywność na świeżym powietrzu nie jest Twoją mocną stroną. – zakręcił jeszcze kilka razy nogami i ocenił drogę pod górę. – Już niedaleko.

- Wypluję sobie płuca jak nic.. – mruknęła cicho kobieta i z nadludzkim wysiłkiem starała się nakreślić kilka kółek pedałami. – Powinnam przeczytać wcześniej jakie jest Twoje stanowisko w sprawie wycieczek rowerowych!

- Długie i mocne. – zaśmiał się zatrzymując przy barierce. – Jesteśmy.

- Rany.. – wydukała z siebie patrząc na panoramę Los Angeles. – Kurwa, przy takim widoku mogę umrzeć bez żalu! – zachwyciła się, stawiając rower niedaleko barierki.

-Przynajmniej użyźnisz glebę. – wyjął wodę z plecaka i podał dziewczynie.

- Każdy ma swoje zadanie. – podziękowała za nią skinieniem głowy i zaczęła gwałtownie pić. – Idealnie!

- Myślałem że dłużej wytrzymasz. – przetarł czoło wierzchem dłoni.

- Dłużej mogę w innych dyscyplinach. – puściła do niego oczko. – A pomijając temat braku mojej sprawności fizycznej to czemu zadzwoniłeś? – zapytała bez ogródek siadając na barierce, beztrosko przy tym machając nogami.

Shannon spojrzał uważnie na będącą przed nim kobietę starając się porównać ją do tej której telefonu szukał niespełna pół roku temu. Włosy zdawały się rozjaśnić i nabrać odcienia ciepłego brązu a na delikatnie opalona skóra zaczynała być upstrzona brązowymi piegami. Luźna kurtka przewieszona przez ramię odsłoniła bluzkę na ramiączkach z napisem „What are you lookin’ at?” i sporą ilość biżuterii na nadgarstkach. Jednak to te brązowo-zielone oczy i cwaniacki uśmiech upewnił go że ma doczynienia z tą samą dziewczyną która nie rozpoznała w nim słynnego perkusity. I odrzuciła dziś jego telefon.

- Lepiej opowiedz co dziś zwojowałaś, że wracałaś do mieszkania oblana kawą?

Christine wywróciła oczyma.

- Mówiłam, zawsze patrz czy coś nie czai się za zakrętem. Nigdy nie wiem co Cię zaatakuje – żywy trup czy uciekający przed fankami celebryta.

- Był chociaż przystojny? – poruszył sugestywnie brwiami

- Niczego sobie. – zachichotała, zakrywając usta. – Ale nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie – Czemu słynny pan Leto który wymiata na wszystkim na czym można wybić rytm zadzwonił do szarej dziewczyny starającej się ogarnąć miasto aniołów?

Shannon poprawił ciemne okulary i lużno opadł na barierkę.

- Ciekawość. Chęć odpoczynku. Jet lag. – wzruszył ramionami. – Czy to ważne?

- Też Cię długo ten jet lag trzyma, nie? – klepnęła go krzepiąco w ramię. – Przystosowywałam się do zmiany czasu 3 dni i nadal mam napady snu w południe. – wyjaśniła zdziwione spojrzenie perkusisty. – Nie martw się, zagadam Cię na tyle że nie zdołasz zmrużyć oka!

- Mam nadzieję. – uśmiechnął się delikatnie Shannon postanawiając nie przyznawać się, że z samolotu wyszedł dopiero kilka godzin wcześniej.

--

Tim wszedł do swego mieszkania i pierwsze co zrobił to wrzucił kurtkę i koszulkę do prania. Wyjął telefon z kieszeni i wykasował numery które próbowały za wszelką cenę się z nim skontaktować. My Darling Murder znowu nie wypaliło i jedyne co mu pozostało to granie na basie z Marsami. O ile go będę chcieli przyjąć do siebie na nagrywanie płyty i do kolejnej trasy.

- Kurwa. – kopnął leżący w przedpokoju but i wyjął papierosy z kieszeni. Miał rzucić ten nałóg razem z Shannonem i Tomo po MARS300 ale jak zwykle nie wyszło. Jak wszystko inne w tym moim zasranym życiu. I na dodatek ta laska z dzisiaj. Niech sama kurwa uważa gdzie idzie. Zaciągnął się papierosem i krytycznie spojrzał na zamknięte okno. Nie, nie otworzę. Zdechnę w tym smrodzie. I wypuścił strużkę białego dymu.

--

- Przyjechałaś tu za pracą? – zapytał się jej Shannon, podając jej przemyconego w plecaku rogalika.

- Ale mnie dziś rozpieszczasz. – ucieszyła się i wbiła w niego zęby. – Świetny! Musisz mi potem podać miejsce skąd go kupiłeś, ok?

- Pierwsza lepsza piekarnia po drodze do parku. – uśmiechnął się chytrze i poprawił okulary

- Teraz na pewno trafię! Nie za pracą. – spojrzała na panoramę Los Angeles. – Miałam okazję zmienić miejsce pobytu dzięki mojemu profesorowi, który chciał mnie mieć jak najdalej od swych cennych zbiorów. – Shannon zmarszczył brwi w geście niezrozumienia. – Jest patologiem weterynaryjnym i kolekcjonuje każdą coraz to bardziej dziwaczną zmianę.

- Ochydne. – mężczyzna obruszył się. – Nie rozumiem lekarzy.

- Nie należą do najnormalniejszych ludzi.- wyszczerzyła się szeroko. –Szukałam miejsca gdzie bym mogła robić doktorat i przy okazji nostryfikować dyplom a jednocześnie doktor Troumman, prowadzący klinikę tutaj, poprosił mojego profesora o namiary do kilku lekarzy którzy mogliby u niego popracować przez jakiś czas no i tak się tu zjawiłam.

- Nie szkoda Ci było zostawić rodziny? – zapytał z zaciekawieniem.

- A Tobie nie szkoda zostawiać tu wszystkich jak wyjeżdżasz na kilka miesięcy w trasę? Szczególnie że ostatnia trwała 2 lata. – odpowiedziała.

Shannon zgodził się skinięciem głowy.

- Widzę, że zaczęłaś interesować się 30 second to Mars. – uchylił okulary by mogła zobaczyć jak puszcza do niej oczko.

Christine wywróciła oczyma.

- W końcu jestem teraz na przejażdżce rowerowej z perkusistą tejże grupy, co nie?

- Patrz jaki zaszczyt Cię kopnął!

- Nie będę mogła teraz wrócić do swego normalnego życia. – wyciągnęła język i westchnęła głęboko. – Miło było ale musimy się powoli zbierać, co nie?

- Spieszysz się gdzieś? – zapytał zaciekawiony. – Nawet nie zaczęliśmy zwiedzania miasta.

- To przełożymy to na następny raz, dobrze? – zaplotła luźnego warkocza na prawą stronę. – Nie wiedziałam że to potrawa tak długo, a jutro mam na rano i muszę być wyspana, bo 10 godzin w stanie pół żywym nie należy do najprzyjemniejszych. – chwyciła rower i spojrzała na Shannona. Dorosły mężczyzna, zapuszczony jakby od kilku lat nie widział maszynki z zapadniętymi oczyma i starający się ukryć ciągłe ziewanie. – Zresztą, sam nie wyglądasz najlepiej więc nie będę Cię tutaj trzymać na siłę.

- Przecież sam do Ciebie zadzwoniłem. – żachnął, jednocześnie przegrywając walkę z ogromnym ziewnięciem. – No dobra, może rzeczywiście dzisiaj nie jest najlepszy dzień na zwiedzanie.

- Rozsądna decyzja panie Leto. – Christine uśmiechnęła się delikatnie i wskoczyła na rower. – Blisko do Ciebie z tego parku w którym się umówiliśmy?

- Niedaleko. – Mieszkam zupełnie po drugiej stronie miasta ale nie wydaje mi się że sama dojedziesz na miejsce.– Ruszamy!

--

- Jestem w domu! – krzyknął Jared otwierając drzwi od mieszkania. Z racji wypicia, małej bo małej ale jednak, pewnej dawki alkoholu postanowił zrobić sobie spacer po ulicach miasta aniołów i dotrzeć do siebie o własnych nogach. Auto odbierze najwyżej jutro. – No tak, dzięki za odpowiedź. – mruknął i rzucił kluczyki do wazy stojącej przy drzwiach frontowych. Białe ściany patrzyły na niego gniewnie i nawet wszechobecne obrazy nie poprawiły mu humoru. Nie tym razem. Założył zdezelowane kapcie i poczłapał w nich w stronę kuchni. Wyjął z lodówki ostatnie piwo jakie się ostało i legł bez tchu przed telewizorem. Włączył go, zaczynając oglądać prezenterkę wiadomości opowiadającą o sytuacji politycznej w kraju oddalonym od niego o lata świetlne. Otworzył piwo z cichym syknięciem.

- Twoje zdrowie Dziadzie. Tak wygląda smutna szara rzeczywistość gwiazdy rocka. – mruknął i wypił potężnego łyka złotego napoju.

--

- Droga powrotna była zdecydowanie lepsza. – Christine starła pot z czoła i odetchnęła z ulga.

- Pewnie dlatego że jechaliśmy z górki. – Shannon uniósł kąciki ust do góry.

- Jakiś Ty zabawny. – prychnęła i spojrzała w górę. – Rany, ale genialne niebo! – pisnęła uradowana.

- Rzeczywiście. – perkusista przeciągnął się. - Trafisz do siebie?

Kobieta spojrzała na niego z politowaniem i ucałowała w policzek.

- Dzięki wielkie za przejażdżkę! – wskoczyła na rower i pomachała ma na pożegnanie. Shannon został jeszcze przez moment na skrzyżowaniu po czym wyciągnął z telefon kieszeni.

--

Tym razem zejście do piwnicy i schowanie roweru odbyło się bez obecności przerażającej starszej pani, co Christine powitała z wdzięcznością. Weszła powoli po schodach i otworzyła obdrapane drzwi do mieszkania.

- Jestem już! – krzyknęła od progu, zdejmując stare adidasy.

- Wyglądasz jakbyś przebiegła maraton. – odezwał się Ethan stojący w drzwiach od salonu. – Gdzieś Ty była i po co Ci był klucz od piwnicy?

- Masz pozdrowienia od staruszki ze szklanym okiem. – blondyn wzdrygnął się automatycznie.  – Mamy posprzątać piwnice inaczej zadzwoni do rady mieszkańców.

- Tu nie ma rady mieszkańców. – zmarszczył czoło. – To od początku, po co był ten klucz?

Christine zakasłała zmieszana.

--

-Dom,  w końcu dom. – mruknął Shannon rzucając się na łóżko. Napisał jedno zdanie do zdjęcia, puścił nowego twitta w świat i zasnął w ułamku sekundy.

--

Christine przejrzała się w łazience, obracając dookoła własnej osi i przerażona nabrała powietrza w usta.

- Ethan! - krzyknęła do piszącego na komputerze chłopaka. 

- Co? - zapytał nie odrywając wzroku od ekranu. Szybkie kroki i nałożenie ręcznika na sprzęt zmusiło go do podniesienia wzroku. - No ej! 

- Aż tak mocno widać mi piegi? - pisnęła przerażona wskazując na swoją twarz. Ethan zmrużył oczy i przyjrzał się uważniej współlokatorce. Na policzku jak i ramionach można było dostrzec nieliczne ciemniejsze plamki pojawiające się na skórze.

- Zawsze miałaś.

- Na lato. - jęknęła. - Gdy za dużo czasu spędziłam na słońcu a nie teraz gdy zaczyna się marzec! 

- No wiesz, tutaj zbyt dużego słońca teraz nie ma..

- Właśnie! To co będzie w czerwcu czy lipcu! Znowu będę cała w tych brązowych cholerstwach nie dających się niczym usunąć!

- Przecież nie wyglądasz tak źle, nie przesadzaj.

- Jesteś gejem w dupie masz jak wyglądam. - fuknęła.

- Też racja. - uśmiechnął się szeroko. 

Christine rzuciła kilka zdań po polsku i wyszła z pokoju trzaskając drzwiami. Ethan zaśmiał się pod nosem i powrócił do reportażu.

--

Vicky ułożyła się obok śpiącego męża i jednego z kotów, poprawiając jeszcze w międzyczasie kołdrę. Sięgnęła po telefon przeganiając niepotrzebną myśl z głowy. Nie jestem uzależniona od Twittera, to zajęcie Jareda. Zmrużyła oczy by lepiej widzieć małe literki wyświetlone na ekranie.

- No no no.. – szepnęła sama do siebie. – Niezły powrót do domu Shanny. – zaśmiała się cicho na widok nowego zdjęcia starszego Leto.

Lovin the LA sky right now

*****

Tym oto sposobem zakończył się luty – pierwszy miesiąc w życiu Kryśki w Ameryce, Krainie Snami i Marzeniami płynącej!

Nie wiem co sądzić o tym rozdziale – sami oceńcie.

Dziękuję bardzo bardzo ale to bardzo za wszystkie komentarze! : ) Dają one niesamowity zastrzyk energii! Dosłownie kopnęły mnie one w tyłek by napisać ten rozdział, co prawda znowu miesiąc czekanie za co serdecznie przepraszam, ale przy okazji spróbuję następny napisać w szybszym okresie czasu – zrobię co w mojej mocy przynajmniej!
Lingerer przeprowadziła ze mną wywiad - możliwość przeczytania tutaj

Miałam tutaj napisać coś więcej ale kompletnie zapomniałam co.. Kurna.

Powodzenia w egzaminach studenciaki!