Rozdział 10.3

Dla wszystkich którzy czekali~

Sobota

-Ethan! – rozpaczliwy okrzyk obudził śpiącego przed telewizorem Anglika. – Przecież ja tam nie dojadę! – brązowowłosa kobieta wpadła do salonu, ubrana  jedynie w krótkie szorty i stanik bez ramiączek. – Impreza jest na placu koło wzgórz, a to jakieś totalne wygnanie i nie ma szans bym przeszła prawie 3 km na pieszo z torebką wypchaną szpilkami i ubraniami na zmianę – opadła na kanapę, zapadając się w niej.

- Która godzina? – mruknął zaspany mężczyzna, ściągając okulary do czytania z nosa.

- Prawie 13 a muszę tam być na 16 – spojrzała na niego układając usta w podkówkę. – A na dodatek jest z jakieś milion stopni na plusie i się spocę po takim spacerze i będę śmierdziała i..

- Nie mam auta Christ – przerwał jej ten monolog, pocierając dłonią zmęczone oczy. – Mogę zadzwonić do Max, pewnie zgodziłaby się podwieźć cię tam na motorze.

- Boję się ich – pisnęła cicho, co mężczyzna bez problemu zignorował.

- Albo to albo pokażesz się dla obu Leto jak spocony szczur z rozlanym makijażem. – Ethan spojrzał na nią z delikatnym uśmiechem na twarzy. – A udało ci się skończyć prezent?

- Udało – odgarnęła mokre włosy za ucho, ujawniając delikatny rumieniec na twarzy – choć teraz uważam że jest zbyt dziecinny, przecież to czterdziestoletni facet.

- Na pewno mu się spodoba – Anglik sięgnął po telefon. – Max? Słuchaj, będziesz mogła podwieźć Christ na jakiś plac koło wzgórz? – Polka podała mu telefon z adresem. – Dokładniej na Hollywood Hills, zjazd z bocznej 44. Na 16 tam ma być. Dobra, dzięki wielkie! – odstawił telefon od ucha. – Masz półtorej godziny na przygotowania, bo podobno tam są zawsze korki.

- Czyli półtorej godziny będziemy tam jechać na tej piekielnej maszynie? – przełknęła głośno ślinę. - Wiedziałam że powinnam zostać w domu i udawać że mnie nie ma. – mruknęła pod nosem i, odwróciwszy się na pięcie, ruszyła do małej niebieskiej łazienki aby dokończyć przygotowania do stresującej imprezy.

--

- Patrz, jesteś gotowa na czas. – zaśmiał się lekko Ethan na widok ubranej w szorty i luźną koszulkę z żonkilami przyjaciółkę z małym aczkolwiek gustownym plecaczkiem na ramieniu. – Wszystko ze sobą masz?

- Na sobie ciuchy takie w sam raz do aktywności ruchowej a w plecaku szpilki, sukienkę, jakąś biżuterię oraz zgrabnie spakowany prezent. – wymieniła wszystko na jednym oddechu. – Ethan, nie lubię takich..

- Nie pierdol mała – uścisnął Christine, dodając jej tym samym otuchy. – Będzie dobrze panikaro. Max jest na dole, więc spadaj bo się rozmyśli.

Pieguska machnęła mu na pożegnanie i zaczęła zbiegać ze schodów. Minęła po drodze blondynkę ubraną w kusą sukienczynę, wnoszącą zakupy na piętro.

- Nie złam nogi! – krzyknęła za nią radośni gdy wybiegała przez stare zielone drzwi na dwór.

- Cześć Max – rzuciła do ubranej od stup do głów w skórzany kombinezon blondynkę, podającą jej żółty kask.

- Po imprezie zabijesz Ethana że nie powiedział ci jak masz się ubrać – westchnęła, patrząc z politowaniem na Christine. – Jechałaś kiedyś na motorze?

- Raz jak miałam może 12 lat. – Polka przełknęła głośno ślinę, walcząc z umocowaniem kasku na głowie. – Co jest nie tak z moim ubiorem? Ma być dziś cholernie ciepło, ogólnie ta cała pogoda w LA jest nie do zniesienia..

- Nie mamrocz tylko wsiadaj. – blondynka przerwała jej wypowiedź i zajęła odpowiednie miejsce.  Kryśka skinęła posłusznie głową i uczepiła się jej tak mocno jakby od tego zależało jej życie. Motor wydał z siebie cichy warkot.

--

- Ostatni raz. – wydukała z siebie kobieta, zsiadając z przeklętej maszyny. – Mam nogi z galarety, zamarzłam chyba kilkaset razy po drodze i nie widzę w tym ani krztyny zabawy.

- „Dzięki Max za podwózkę, kupię ci za to piwo” – mruknęła Maximilliana, obijając palcami o swój sprzęt. – Nie gadaj że to impreza tego typa. – zmieniła temat widząc zbliżającą się gwiazdę rocka.

- Usłyszałem motor i przyszedłem sprawdzić kto przyjechać. – mruknął niemiło Jared, podchodząc do dziewczyn. – Nie wiedziałem że znasz tego pirata drogowego.

- Jak ktoś ślepy i włazi pod pojazdy to nie moja wina. – odburknęła Max, powodując zdziwienie na twarzy Christine która to patrzyła od wokalisty do dziennikarki, nie rozumiejąc treści rozmowy.

 - Znacie się? – zapytała, przeklinając samą siebie za idiotyczne wtrącenie do rozmowy.

- Przejechała mnie. – chwycił automatycznie za przedramię w którym widniało jeszcze kilka szwów.

- Wpadł mi pod motor. – odebrała kask od lekarki i włożyła do schowka w motorze. – Zadzwoń do Ethana jak skończysz zabawę to pod ciebie podjadę.

- Dzięki, na pewno się jakoś odwdzięczę! – krzyknęła za nią kobieta, gdyż blondynka zdążyła już uruchomić maszynę i ruszyć przed siebie. – Dobra, to było dziwne. – powiedziała ni to do siebie ni to do stojącego obok mężczyzny. – Wiesz może gdzie mogę spotkać solenizanta?

--

- Christine! - wydusił z siebie perkusista, szczerze zdziwiony widokiem dziewczyny na szczycie schodów. - Cześć, super cię widzieć! - próbował ją uścisnąć, jednak odskoczyła do tyłu, wyciągając ręce przed siebie.

- Wszystkiego najlepszego. - uśmiechnęła się miło i spłonęła rumieńcem, gdy Shannon odpakowywał prezent. 

- Nie trzeba było.. - zaczął, jednak zamilkł gdy tylko zobaczył zawartość. Z małego pudełeczka patrzył na niego breloczek z czarnym psiakiem któremu zamiast oczy dano różnokolorowe guziki a z ust wystawał czerwony język przyszyty grubą nicią. Obok niego stała babeczka z dwoma pałeczkami do perkusji i świeczką, czekającą na zapalenie.

- Podoba się? - wpatrywanie w prezent, przerwali mu ciche pytanie kobiety zaniepokojonej tak długą ciszą. - Nie do końca mi wyszedł ten stworek, dawno nie robiłam nic własnoręcznie, a Jared jeszcze dał mi mało czasu przed imprezą, więc jak ci nie pasuje to zawsze mogę poprawić albo... - przerwała monolog, wpadając w silne ramiona Shannona.

- Jest rewelacyjny. - złożył jej głośny pocałunek na czole. - Zajebisty! Dzięki wielkie. - uwolnił ją z jego objęć, pozwalając jej zobaczyć ogromny uśmiech na jego twarzy i delikatne iskierki w tych zielono brązowych oczach. - Tylko nie mam zapalniczki..

- Sto lat! - z nikąd pojawiła sie Vicki, podpalając wyjętą z opakowanie babeczkę. - Widzę że ktoś mnie ubiegł z tortem. - kobieta spojrzała na Christine, ściskając ją i nie kryją zaskoczenia. -  Cześć! 

- Hej, ale niespodzianka! - zaśmiała się brunetka, całując na powitanie znajomą w policzek. - Naprawdę szykowałyśmy się na ta sama imprezę?

- Nie powiedziałyśmy sobie która gdzie ma zamiar jechać. 

- Coś mnie ominęło? - Shannon patrzył z jednej kobiety na drugą. 

- To Ty jesteś tą o której tak opowiada Shanny? - Tomislav wyszczerzył się do przyjaciela i uścisnął pieguskę. - Myśmy się już poznali, prawda?

- Pamięć cię nie zawodzi - stwierdziła lekko Christine. - To jak solenizancie? - zwróciła się do trzymającego w ręce babeczkę z zapaloną świeczką. - Pomyśl życzenie. 

Shannon spojrzał na zebranych dookoła siebie ludzi. Za brunetka pojawił się Jared, patrząc z zaciekawieniem na brata i unosząc przy tym aparat do oczu. Zdjęcie zostało zrobione idealnie w momencie zdmuchiwania świeczki przed 42 letniego mężczyzny. 

- Wszystkiego najlepszego!! - rozległ się okrzyk i burza oklasków. 

--

psiak bryloczek

--

- Co tu się dzieje Shanny? – zapytała gdy znaleźli dla siebie tych kilka minut wolnego. – Impreza tematyczna?

- To jej sprawka – mężczyzna wskazał wysoką blondynkę chodzącą dookoła jakiegoś toru przeszkód z notesikiem i zapisywała wszystkim czasy. – Razem z Jerrym zorganizowali całą zabawę tutaj, chcąc też zwrócić ludziom uwagę jak ważny jest czas spędzany na świeżym powietrzu.

- Twój brat ma chyba lekkiego fioła na punkcie ekologii. – zachichotała cicho kobieta.

- Żeby lekkiego – westchnął i podał jej rękę. – Chcesz się ścigać?

- W takiej formie może być trudno – zauważyła ale bez problemu uścisnęła dużą dłoń perkusisty, zauważając z zadowoleniem jak dobrze pasuje ona do jej własnej.

- Wyścig par. – szepnął konspiracyjnie, łaskocząc wydychanym powietrzem jej ucho. – Wyzwiemy V z Tomislavem i skopiemy im tyłki, co ty na to?

- Chyba tylko Amerykanie mogą się do kogoś zwracać po jednej literze – ‘Nigdy nie nadziwi mnie ten kraj’ – No pewnie, będziemy nie do pokonania! – ruszyli w stronę stojącego nieopodal małżeństwa.

--

- Rozumiecie zasady? – zapytała po raz kolejny Emma. – Żadnym szturchań, wyzwisk ani podkładania nóg drużynie przeciwnej, jasne? Jeżeli szale się rozwiążą celowo to wypadacie. – wskazała na mocno zaciśnięte kawałki materiału dookoła połączonych dłoni.

- Dalej Em, nie gadaj. – machnął wolną ręką Shannon. – Te Chorwackie meduzy nie mają z nami szans.

- Pokażemy im Vi? – Tomo spojrzał z czułością na żonę, co nie umknęło Krystynie. Ujrzała też iskierki radości w oczach czarnowłosej i poczuła że ich sytuacja jest jeszcze do uratowania.

- Ruszacie!

- Co? – krzyknęła rozproszona chorwackimi zalotami Polka i została gwałtownie pociągnięta przez towarzysza zabawy.

Wyścig czas zacząć!

--

- Padam na twarz. – Christine uklęknęła na ziemi, oddychając szybko.

- Wygraliśmy!

- Wcale nie bo my!

- Nie mam pojęcia jak mogłyśmy za nimi nadążyć – Vicki opadła obok znajomej, nie trudząc się nawet by rozwiązać szalik.

- Emma, powiedz mu żeby przestał ściemniać!

- Em, trzymaj mnie bo dam mu w papę!

- Długo tak mogą? – zapytała Christine, spoglądając z uśmiechem na pochłoniętego udawanej złości Shannona i skaczącego w miejscu Tomislava z uniesionymi do góry pięściami.

- Nie masz nawet pojęcia – westchnęła. – Ale i tak sporo brakuje im do Jareda.

- Jest głośniejszy?

- Raczej uparty jak osioł.

- Christ mamy remis – kobieta uniosła głowę ku górze by ujrzeć rozpromienioną twarz perkusisty.

- Cieszę się że zdarte kolana na coś się przydały – odwzajemniła uśmiech.

- Pomogę ci kochanie – gitarzysta podał wolną rękę żonie i bez problemu podciągnął ją do góry. – Szykujcie się na rewanż gołąbeczki!

Druga para roześmiała się w odpowiedzi.

--

- I co, cieszysz się że przyszłaś? - dobiegł ją dobrze znany głos, obróciła się by ujrzeć niebieskie tęczówki w nią wpatrzone. Uniosła plastikowy kubek do ust by wziąć łyka spragnionego napoju. Suszyło ją niemiłosiernie po przeprawach z Shannonem a solenizant zniknął z pola widzenia by spełniać swe urodzinowe obowiązki.

- Cieszę się że dałam ci się na to namówić panie 'NiePrzyjmujeOdmowyBoTak' - mrugnęła do niego z uśmiechem. - Jesteś naprawę tak uparty jak wszyscy mówią.

- Kto wszyscy? - spojrzał na nią z lekkim rozdrażnieniem. - Naprawdę masz zamiar nawiązać do jakiegoś wywiadu czy gazety?

 - Myślałam raczej o twoim bracie i żonie gitarzysty z zespołu w którym śpiewasz - mruknęła, odrzucona tonem jego odpowiedzi. Jared przełknął głośno ślinę i poprawił kapelusz. - Myślałam że skoro wręcz kazałeś mi tu przyjść to nie będę traktowana jak napalona fanka, panie Stereotypy Są Złe.

- Nie zabrzmiało to dobrze.. 

- I tu się zgadzamy. - burknęła mniej wrogo. - Emma szykuje kolejny konkurs, chcesz się zmierzyć? 

- Skoki w workach? - przeklął w głowie motyw przewodni imprezy 'Aktywność na świeżym powietrzu'. - Czemu nie, najwyżej stracę twarz.

- I jest to dosłowne zagrożenie - zachichotała Christine. - Em, dawaj dwa worki!

Jared nie potrafił powstrzymać uśmiechu.

--

- Trzymasz się? – Jared z trudem opanował śmiech widząc jak Polka upada jak długa tuż przed linią mety. Jedynie wyciągnięte do przodu dłonie uratowały ją przed niechybną utratą twarzy, owocując jednak zdarciem naskórka i ostrym uczuciem pieczenia.

- Wygrałeś. – fuknęła niezadowolona, starannie masując obolałe miejsca. – Kończę z takimi zabawami.

- To wybrałaś idealny moment – pomógł jej wstać, chwytając za łokieć. – Przyjechał autokar i przenosimy zabawę do mnie. Nie martw się, będzie wolna łazienka. – dodał od razu, dostrzegając jej nagłe zbladnięcie.

- Mówisz że nie wpasuję się w wieczorne tańcowanie? – spojrzała na swoje zdarte kolana, ubłocone buty i włosy we wszystkich kierunkach.

- Wpasujesz się idealnie – podszedł do nich Shannon, zwracając uwagę na pokrwawione dłonie. – Zostawić cię na pięć minut samą i już cała pokaleczona. Emma dała ci coś na przemycie?

- Przecież się nią zająłem – żachnął oburzony Jared, jednak Shanny otoczył ramieniem Christ i skierował w kierunku autobusu.

- Z braciszkiem trzeba uważać, bo do celu to po trupach idzie. – szepnął mało dyskretnie starszy. – Ta cecha jest w rodzie Leto bardzo mocno zakorzeniona.

- Ty też tak masz? – zapytała niewinnie.

- Ja dbam o piękne damy – mrugnął do niej, otwierając przed nią drzwi. – Pani przodem.

- Muszę się cofnąć po plecak..

- Widać jak o nią dbasz. – mruknął za nimi Jared, trzymając pakunek Polki w dłoniach. Odebrała go od niego z podziękowaniami i od razu została zawołana do tyłu przez Vicki. Nie mogła się doczekać wizyty w domu Leto.

--

- Christy, Christy, Christy ~! – szeroko uśmiechnięty Shannon uwiesił się na brązowowłosej kobiecie spokojnie rozmawiającej z Emmą na tarasie. – Cieszę się że Jerry nakłonił cie byś tu przyszła.

- Piłeś wytwór Tomo? – westchnęła zrezygnowana blondynka. – Wiesz że twoja Amerykańska głowa to nic przy jego Chorwackiej zdolności eliminowania alkoholu.

- Victorio, za chwilę usłyszysz cały wykład na temat przyswajalności alkoholu przez moją cudowną osobę! – zaczął Shannon, nie opuszczając bezpiecznych pleców Kryśki.

Ona upiła ze szklanki trochę wywaru Chorwata i w duchu podziękowała przodkom za słowiańskie geny. Do domu, a raczej małej willi, Leto dojechali bez problemu i od razu, razem z Vicki, zajęły największą łazienkę pobieżnie doprowadzając się do przyzwoitego stanu używalności.

- Nadal uważasz że ta sukienka będzie tu pasowała? – Christine zwróciła się do Vicki, prezentując swój ubiór w całości. Miała na sobie sukienkę bez ramiączek białą, odcinaną pod biustem., a od tego momentu rozkloszowywał się pas materiału tworząc pelerynę, kończącą się na połowie ud. Na nogach widniały czarne pończochy, uwidaczniające się za każdym razem gdy ich właścicielka przyjmowała inną pozycję aniżeli wyprostowaną. Do tego zwyczajne czarne szpilki i długi naszyjnik.

- Myślę że Shannon będzie zachwycony jak ciebie w niej zobaczy. – zamruczała Vicki, podkreślając usta czerwoną pomadką. Ubrała się w prostą czarną sukienkę z czerwonymi zdobieniami i będącą tak ekstremalnie krótką że jakiekolwiek nachylenie w niej kończyło się ujawnieniem swoich koronkowych majtek całemu światu.

- Bardzo zabawne – Christine ukradła od niej perfumy i rozpuściła włosy, tworząc tym samym delikatne loki. – Idziemy?

- Pewnie.

- Co o tym myślisz Christ? – usłyszała głos Shannona przerywając tym samym jej rozmyślanie.

- A możesz powtórzyć?

- Kto wygra, ja czy drink Tomisia?

- Tomisia? – powtórzyła, z całych sił starają się ukryć głupi uśmiech napływający na jej twarz. – Oj, Shannuń chyba powinieneś zwolnić tempo, bo pomimo 42 lat to głowa już nie taka sama.

- Ale lubisz starszych? – wymruczał jej prosto do ucha, powodując pojawienie się gwałtownego rumieńca na jej twarzy.

- Shannon, stary, nie wisi się na paniach.. – wysoki brunet odciągnął ciepły ciężar z pleców Polki. – O, to ty.

- Witaj Tim, też miło cię widzieć – Christine wyciągnęła oficjalnie rękę, którą zdębiały basista uścisnął bez zastanowienia. Zarówno Vicki jak i Shannon zmarszczyli brwi.

- Zdążyłaś już poznać naszego TimTima? – zza jego pleców wyłonił się uśmiechnięty Chorwat z tacą różowych drinków. – Chciałem przedstawić ci resztę drużyny, skoro nasz kochany perkusista nie do końca wykazuje świadomość miejsca i czasu – zwrócił uwagę na bruneta, który patrzył to na Kryśkę to na Tima, próbując połączyć fakty. Bezskutecznie. – ale Braxton gdzieś mi uciekł a Jared zdążył już zaszyć się w swej samotni.

- Nie powinien czuć się jak ryba w wodzie? – zapytała Christine.

- To zupełnie nie są klimaty braciszka – Shannon sięgnął ręką po drinka od gitarzysty. – Wiedziałem że Tomul o mnie zadba.

- To się dobrze nie skończy – usłyszała za swoimi plecami szept Vicki i przyjęła doustnie kolejną dawkę alkoholu.

--

- Poradzisz sobie? – Vicki po raz kolejny zadawała Christine to samo pytanie, wpakowując ledwo kontaktującego męża do taksówki.

- Nie ma problemu. Shanny wybełkotał że mogę tu nocować, co potwierdziła Emma nim odebrała ten super ważny telefon. – pieguska machnęła ręką kobiecie, starając się ze wszystkich sił zachować całkowitą koordynację mózg-ręka.

- Możesz jechać z nami, najwyżej zaatakują cię koty. – brunetka nie odpuszczała.

- Vivi, miłości moja! – dobiegł je śpiew ze środka auta. – Tyś najpiękniejsze dziewcze na świecie~!

- Dam radę – Christ przytuliła Vicki po czym wepchnęła ją na tyle siedzenie. – Dojedżccie grzecznie na miejsce!

- Zadzwonie do ciebie, sprawdzić jak udało ci się przetrwać tę noc! – usłyszała jeszcze zdanie dobiegające z taksówki, zagłuszane coraz to głośniejszymi zaciągnięciami jej męża. Pomachała im i wróciła do salonu w poszukiwaniu jakiegoś wolnego trunku.

- Hej ty! – obróciła się na zawołanie. – Umiesz grać w pokera?

Zdążyła tylko przekrzywić głowę a już miała karty w dłoni.

--

- Witam sąsiada od kieliszka! – z prawej strony rozległ się kobiecy, choć już delikatnie zaciągający, głos – Mogę się dosiąść do tej jakże banalnej scenerii ‘Nocnych Rozmów Nad Basenem’?

- Nie – odburknął, starając się nadać temu słowu mocny i trzeżwy ton. Słysząc cichy chichot i widząc jej ciało które bez skrępowania siada obok niego, nie przejmując się wystającym skrawkiem końcówki pończoch spod podciągniętej sukienki, pomyślał że nie jest jednak tak dobry aktorem gdy wypije jak mu się zdawało. – Psujesz moją samotnię – mruknął, obrażonym tonem.

- Zaklepałam sobie to miejsce jak mnie Shannon oprowadzał, więc pan wybaczy ale spocznę tu z mym kompanem. – wskazała na trzymaną w dłoni butelkę z brązowym płynem. – Poznajcie się, Jack Jared, Jared Jack – machała nią beztrosko, ulewając niewielkie ilości zbawiennego napoju.

- Przystojny ten twój kompan – spojrzał chciwie na nowego przyjaciela spoczywającego w dłoni kobiety.

- A jak dobrze całuje – wzięła łyka prosto z gwinta, przymykając przy tym oczy. – Idealnie!

- Myślisz że to dobry pomysł? – Jared spojrzał prosto w brązowo zielone oczy usadowione na zarumienionej twarzy, patrzące na niego z niemym pytanie. – Chodzi mi o ten wasz związek.

- Ah, to – westchnęła teatralnie, patrząc na etykietkę. – No wiesz jak to jest, z początku miły, czuły, powoduje ten miły zawrót głowy tylko z czasem zaczynają się migreny, wahania nastrojów i ta utraa ostrości widzenia – przymknęła jedno oko, upijając brunatną toń. – A rano to tylko płacz, ból głowy i zgrzytanie zębów. Aż do następnego razu. – mrugnęła do Jareda, który zaśmiał się bez skrępowania.

- Ta historia przypomina mi moją własną – wskazał kciukiem na leżącą za nim pustą karafkę. – Niestety mój towarzysz postanowił opuścić mnie o wiele szybciej aniżeli twój.

- Widać źle go traktowałeś. – szturchnęła go zimnym szkłem. – Masz sporo szczęścia że Jack lubi dzielić się tym co ma w środku.

- Niegrzeczny chłopiec. – zamruczał, nieświadomy spowodowania przyjemnego ucisku w brzuchu towarzyszki nad basenem, i wziął siarczystego łyka który od razu zaczął palić jego przełyk. – Nie jest to jeden z lepiej pilnowanych przez Shanna okazów?

- Trzymać takie cuda w barku. – Christine zacmokała z niezadowolenia. – Wstyd i hańba.

- Będziesz się przed nim rano tłumaczyła.

- Nigdy nie dawaj kobiecie wolnej ręki w wyborze alkoholi.  –zaśmiała się lekko, kładąc na świeżo skoszonej trawie i patrząc w rozgwieżdżone niebo. – To jaki jest twój problem?

- Słucham? – Jared położył butelkę tak, by obydwoje mieli do niej wolny dostęp.

- No problem. – spojrzała na niego spokojnie. Zdziwiło go że pomimo 2 nad ranem i jedynie zapalonych delikatnych świateł dookoła ogrodu może dopatrzeć się licznych piegów na jej ciele. Twarz, dłoniach, na tym fragmencie ud wystającym spod sukienki a schowanym pod pończochami.. – Nie przekonasz mnie że to artystyczna dusza nie pozwala ci bawić się razem ze wszystkimi na urodzinowej imprezie twojego jedynego brata tylko każe ci siedzieć i mulić przy basenie.

- Nie lubię tłumów. – mruknął, powodując wybuch śmiechu u towarzyszki.

- Nie umiesz kłamać Jerry. – sięgnęła po butelkę. – Nie chcesz mówić to nie, nie mam zamiaru cię zmuszać.

- A jaki jest twój powód?

- Ty. – upiła łyka, nie zdejmując swoich oczy z jego. – Nie rób takiej miny głuptasie. – przewróciła oczyma gdy Jared nabrał wyraz twarzy przestraszonego pekińczyka. – Siedziałeś tu sam to chciałam dotrzymać ci towarzystwa. Nie mogę powiedzieć że znalazłam wspólny język z przyjaciółkami Antoine. – dodała, spoglądając niepewnie na taras gdzie kilka dziewczyn zaczęło tańczyć do nowego utworu tego człowieka. – Dla Shannego zabawa skończyła się kilka minut po północy gdy przypadkiem spróbował drinka Tomislava, chwilę później owego twórcę jego żona zwinęła do domu, Timmi prowadzi pseudo filozoficzną dyskusję z waszym klawiszowcem a Emma zabarykadowała się sypialni dla gości, gdzie podobno ja miałam spać i gdzie będę musiała się dostać za wszelką cenę gdyż przegrałam kasę na taksówkę w pokera. – skończyła i wypuściła z siebie resztkę powietrza. – Mały monolog.

- Jest tu poker? – zapytał zdziwiony wokalista.

- W salonie, trudno go ominąć.

- Wiedziałem że nie trzeba się wymykać tylnymi drzwiami.

Christine przewróciła oczyma.

- Jesteś liderem Marsów! Gwiazdą czerwonego dywanu, estrady i panem wielotysięcznego tłumu. Pewnie niekiedy wielomilionowego! – oderwała na chwilę wzrok od iskrzących gwiazd by spojrzeć w błękitne tęczówki. – A czujesz się niepewnie przy bandzie pijanych gości we własnym domu. – ich właściciel wbił spojrzenie w nieruchomą taflę basenu, nieświadomie napinając mięśnie na plecach. Zdziwił się gdy poczuł na nich delikatne pukanie opuszkami palców. – Możesz tu siedzieć ile ci się podoba. – zamruczała cicho, powracając do obserwowania ciał niebieskich jednak nie zdjęła dłoni z pleców mężczyzny a on nie wspomniał o tym ani słowem.

--

 rozmowa nad basenem - szkic

*****

Przerwa długa ale inaczej się nie dało. Długo myślałam nad tym rozdziałem, jak go napisać, skończyć zmienić.. Szczególnie trudna była ta pierwsza rozmowa z Jaredem - pomimo że miałam ją w wersji pierwotnej napisaną w 2011 roku to tu nieźle musiałam się nagimnastykować aby przybrała w miarę odpowiadający mi format.
Co do całego rozdziały to mam sprzeczne opinie - lepiej byście ocenili go sami :)
Dzieła tu zamieszczone są mojego nieszczęsnego autorstwa - psiak jako psiak bryloczek to widziałam podobnego gdzieś kiedyś niedawno a szkic do rozmowy nad basem jest z 2011 roku - narysowany w przeciągu 2 minut, ołówkiem który już wyblakł (temu tak nieudanie poprawiony cienkopisem ale żal było ołówka wymazać) i dodatkowo mniej czy bardziej udany portret Kryśki wersja letnia - talentu nie mam a tu taka mała bazgrajka aby jakoś przelać wizję na papier. 

Dziękuję za pozostanie ze mną, tak liczne komentowanie mini-wpisu AGRH! który, o dziwo, ma więcej komentarzy niż rozdziały na tej stronie. Ale dziękuję raz jeszcze i mam nadzieję że skoro tak długo czekaliście na ten rozdział to się nie zawiedziecie :) 

Pozdrawiam, ściskam i oby u Was było więcej wiosny niż jest u mnie ;)

~Lady Cherry Cigarette