Rozdział 8

- Od kiedy malujesz się do pracy? – zapytał Ethan, obserwując rysującą eyelinerem kreskę Krystynę w łazience.

- A co cię to interesuje? – fuknęła, wyjeżdżając przy okazji poza powiekę. – Kurwa, jebany pędzelek.

- Miałaś ograniczyć przeklinanie. – westchnął, choć nie zrozumiał ani słowa.

- Pierdol się. – mruknęła pod nosem, na co blondyn skrzywił się ostentacyjnie i zaczęła ścierać nieudany makijaż papierem toaletowym

- Denerwujesz się? – zapytał się i podał jej płatki higieniczne. Skinęła lekko głową tym samym jednocześnie odpowiadając na jego pytanie i dziękując za podane płatki. – Będzie dobrze, to nie jest tak że pierwszy raz zajmujesz się takim przypadkiem. – zgromiła go wzrokiem. – No dobrze, może pierwszy raz ale to James ma w tym wprawę, prawda? – ponowne zgromienie spowodowało machniecie ręką Anglika. – Nic już nie mówię, bo się tylko pogrążam.

- Dokładnie. – zmyła nieudane kreski i postanowiła nie próbować ponownie. Sam tusz do rzęs w zupełności wystarczy. – Nie masz dzisiaj wyjazdu w teren?

- Jedziemy z Maxem do pewnej wytwórni zobaczyć jak ten cały Matthew Kent pracuje, wiesz ten co nielegalnie sprzedaje czyjąś muzykę. – wyszedł z łazienki, nalewając wody do czajnika. – Chcesz kawy?

- Po kofeinie mnie nosi, a dziś muszę być spokojna. – narzuciła na siebie skurzaną kurtkę i chwyciła wcześniej zrobionego tosta do ust. – Powodzenia w pracy!

- Wzajemnie. – zdążył odkrzyknąć i usłyszał trzaśnięcie drzwiami.

--

Max stała pod klatką schodową zabiedzonej kamienicy, starając sobie przypomnieć pod którym numerem mieszka jej wspólnik, gdy drzwi otworzyły się z hukiem i wypadła z nich Kryśka z na wpół zjedzonym śniadaniem.

- Hej Max. – dała jej przelotnego buziaka w policzek. – Ethan zagotowuje właśnie wodę na kawę, może się jeszcze na nią załapiesz.

- Dobrze by było. – blondynka przytrzymała nogą drzwi. – Jest 7.30, nie masz przypadkiem na 6?

- Dziś wyjątkowo na 8 ale za to do 18. – skrzywiła się brunetka, wykorzystując pogawędkę na dojedzenie tosta.  – A wy zdążycie w pół godziny przez miasto przejechać?  - Max uśmiechnęła się szeroko wskazując na błękitnego ścigacza zaparkowanego obok krawężnika. – Dobra, więcej pytań nie mam! Lecę, bo się spóźnię.

- Trzymaj się. – machnęła jej ręką Maximiliana i gdy brunetka zniknęła za rogiem zorientowała się że nadal nie wie pod który numer mieszkania ma się kierować. – Kurwa.

--

- Nie jestem pewna czy chce wiedzieć co żeście wczoraj robili. – fuknęła na nich Constance gdy spóźnieni bracia przyjechali pod zwierzęcy szpital na motorze Shannona i stanęli przed swą rodzicielką wyraźnie spłoszeni.

- Cody! – obydwaj rzucili się na uradowanego choć zmęczonego belga, na co ich matka wywróciła oczyma.

- Do środka. – rzuciła, sama niezupełnie pewna czy mówiła do psa czy synów. – Cieszę się niezmiernie że chcieliście tu ze mną przyjechać ale nikogo nie obchodzi to że jesteście gwiazdami więc macie trzymać się zegarka. – warknęła na nich po cicho, podchodząc do recepcji. – Dzień dobry, moje nazwisko Leto i byłam umówiona z doktorem Lewisem.

- Pokój numer 27, już doktor czeka w środku.

Constance jeszcze raz zgromiła synów wzrokiem na co Jared przewrócił oczyma, dziękując w duchu za okulary przeciwsłoneczne a Shannon zaczął się energicznie rozglądać po holu. Cody grzecznie aczkolwiek z wyrażną niechęcią poczłapał za nimi. Ożywił się dopiero na kobiecy głos.

- Tu jest mój chłopiec. – szczeknął i pacnął łapą biały fartuch lekarki. – No tak tak, dobry psiak. – przekrzywił głową by ręką sama znalazła najlepsze miejsce do głaskania.

- Myślałam że mówi do mnie. – można było usłyszeć burkniecie Shannona i delikatny śmiech obecnych w pokoju ludzi. – Siemasz Christine.

- Cześć. – wstała z kolan, nie pewna czy ma się jakoś inaczej przywitać z perkusistą. Mężczyzna wybawił ją z kłopotliwej sytuacji podchodząc i składając pocałunek na policzku. Constance uniosła zdziwiona brwi ku górze a Jared wyciągnął dłoń w kierunku James’a.

- Jak widać, dowieźliśmy pacjenta. – Lewis pewnie uścisnął dłoń gwiazdora. – Na czym to wszystko będzie polegało?

- Przeprowadzimy operację na otwartym sercu. – James podprowadził Constance do biurka i pokazał leżące na nim papiery. – Doktor Lewandowska będzie mi asystowała przy zabiegu razem z nieobecnym tu doktorem Troummanem.

- Jakie są szanse? – zapytała cicho blondynka, patrząc wprost w oczy mężczyzny.

- To zależy od samego pacjenta i tego jak poważny jest jego stan. – odpowiedział poprawnie politycznie Lewis.

- Zawsze jest ryzyko. – dodała Krystyna. – Zrobimy co w naszej mocy.

- Widzisz? – Shannon poklepał owczarka po głowie. – Jesteś w dobrych rękach mały.

- Proszę o telefon od razu po zabiegu. – zażądała Constance oddając smycz w ręce Christine.

- Zadzwonię. – uśmiechnęła się brunetka, a James poprosił kobietę o ponowne przeczytanie zgody na operację i przejrzenie danych osobowych. – 3 minuty spóźnienie, jestem pod wrażeniem. – zwróciła się do stojących przed nią braci. – Spodziewałam się co najmniej pół godziny.

 - Pisałem ci że zdążymy. – mrugnął do niej Shannon a Jared wydął wargę.

- To że jesteśmy muzykami nie świadczy, że nie szanujemy cudzego czasu. – odparł urażonym głosem. Christine uniosła jedną brew.

 - Twoja mama mówiła co innego. – zaśmiała się i poczuła dłoń blondyna na ramieniu. – Tak więc damy znać jak Cody się przebudzi, proszę się nie martwić.

- Będziemy czekać. – Shannon otworzył matce drzwi i przepuścił ją przodem. Obrócił się do Christine i puścił oczko czekając na brata. Jared w tym czasie pochylił się nad psem i szepnął mu do ucha kilka słów, jednocześnie wesoło go tarmosząc. Cody szczeknął i polizał po twarzy młodszego Leto. Kryśka zachichotała i patrzyła zdziwiona jak wstaje i wychodzi z gabinetu za resztą rodziny.

- Wydają się tacy… zwyczajny. – odparł w końcu James, drapiąc się dłonią po głowie. – A co ten jeden się z tobą tak przywitał? Znasz go?

- To perkusista. – odparła jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie i ruszyła z Cody’m w kierunku przejścia do sali przygotowawczej.

- No tak, to wszystko tłumaczy. – burknął pod nosem James i ruszył za nią.

--

- Znasz ją? – Constans spojrzała na swego  starszego syna, który zadowolony uderzał palcami w telefon.

- Poznał po jednym z koncertów, prawda Shanny? – wtrącił się Jared, szczerząc przy tym szeroko zęby.

- Spotkaliśmy się raz i tyle. – mężczyzna zgromił bruneta wzrokiem. – Młody robi z tego niepotrzebną aferę.

- Może jest zazdrosny. – zastanowiła się w głos matka powodując kręcenie głową młodszego syna. – A nie mam racji? Brzydka nie jest.

- Za niska.

- Sam jesteś za wysoki. – burknął w jej obronie Shannon.

- Naprawdę? – odezwała się Constance nim jakiś dźwięk zdołał wylecieć z otwartych ust Jareda. – Stare konie, po 40 lat na karku i ciągle nie znudziły wam się te kłótnie o wzrost?

Mężczyźni spojrzeli na siebie.

- Nie. – odpowiedzieli jednocześnie.

Kobieta machnęła na nich ręką, ucałowała każdego z osobna w policzek i skierowała się do srebrnego auta stojącego na parkingu.

- Podwieziesz mnie do Emmy? – zapytał Jared sprawdzając wiadomości na telefonie. – Musiałbym z nią załatwić parę spraw.

- To od razu przeproś za wczoraj. – Shannon rzucił mu kask i uruchomił motor. – Dobrze się składa, odwiedzę Tomo od razu.

- Jeszcze u niego nie byłeś? – zdziwił się Jared jednak huk motoru uniemożliwił mu usłyszenie odpowiedzi.

--

- Dzień dobry. – Max uśmiechnęła się uroczo do recepcjonistki. – Przyszłam do pana Kenta.

- W jakiej sprawie? – odparła znudzonym tonem.

- Mam materiał o który prosił. – pokazała kawałek plastiku i przymknęła oko. – Poufne.

Sekretarka uniosła wzrok znad klawiatury i zlustrowała kobietę. Krótkie jasne włosy wychodziły niesfornie spod brązowego kaszkietu, gryzącego się z zielonym paltem i żółtym szalikiem.

- Ależ oczywiście. – wysiliła się na delikatny uśmiech i zapisała coś na małej karteczce. – Oto numer gabinetu,3 piętro, drugie drzwi na lewo.

- Dziękuję bardzo. – Max skinęła głową i pewnie ruszyła w kierunku wind. Wcisnęła guzik. Gdy winda zatrzymała się na pierwszym piętrze, do środka wszedł Ethan.

- Masz coś?

- Totalną pustkę w głowie. – pokazała mu skrawek papieru. – I zaproszenie do jego gabinetu.

- Super. – nałożył okulary przeciwsłoneczne i napotkał wątpliwe spojrzenie koleżanki z pracy. – No co? Trzeba wyglądać profesjonalnie.

- Zdejmij je albo z nie idziesz ze mną.

- Daj spokój Max. – winda zatrzymała się na 3 piętrze.

- Zostajesz na zewnątrz. – mruknęła i uśmiechnęła się i zapukała w przezroczyste drzwi. – Pan Kent? Witam, nazywam się Cassandra Milis. – weszła do środka zostawiając Ethana na korytarzu.

- Chyba ją pojebało..

--

- 4 i pół godziny. – Christine wyszła z sali operacyjnej i sięgnęła po butelkę wody. – Prawie 5 pierdolonych godzin pieprzenia się z tym gównem.

- Co? – James zabrał jej napój z dłoni i wypił to co zostało w środku. – A co Ty myślałaś że to będzie ciach prach?

- Nie myślałam że będzie to aż tak stresujące. – usiadła na krześle, patrząc na swoje palce. – Wiem że to co powiem to banał ale teoria to zupełnie co innego jak praktyka.

- Dobrze się spisałaś. – poczuła męską dłoń na głowie. – Po pracy pójdziemy na drinka.

- Nie ma problemu. – skierowała wzrok na mężczyznę który zdjął fartuch, pozostając w podkoszulku. – Niezły tatuaż. – pokiwała głową oceniając przeróżne motywy widniejące od jego nadgarstka aż po ramię. – Już rozumiem dlaczego przez cały czas widzę cie w długim rękawie.

- To nie przez to. – wskazał na rękę. – Po prostu denerwuje mnie krótki rękawek. – wzruszył ramionami. – A że w klinice mamy klimatyzację to przyzwyczaiłem się do długich mankietów.

- Ludzie dziwnie patrzyliby gdybyś w krótkim przyjmował pacjentów.

James spojrzał na nią z politowaniem.

- Proszę cie, Christine. Nie żyjemy w latach ‘80 gdzie tatuaże nosili tylko przestępcy.

- Wiem, tylko u nas nadal jest z tym problem. – wymamrotała cicho. – Ale nie ważne. Boże, jak ja się cieszę że ta operacja jakoś poszła. – sama ściągnęła z siebie biały fartuch. – Stresowałam się jak nigdy.

- Nic nie mówiłaś ze znasz właścicieli psa.

- Bo nie znam. – obruszyła się. – Tylko przelotem.

- No fakt, przecież to perkusista. – pacnął się w czoło, wymawiając dwa ostatnie słowa z przekąsem. Christine spojrzała na niego i wykrzywiła usta w ironicznym uśmiechu.

- Co, zazdrościsz?

- Gdyby to była Sasha Grey to zabił z zazdrości.

Kobieta przewróciła oczyma.

--

- Siemasz Vicky! – zawołał Shannon, wchodząc przez wiecznie otwarte główne drzwi do domu Chorwackiej rodziny.  –Cześć Milo. – nachylił się by pogłaskać rudzielca który wyszedł mu naprzeciw. – Widzę że pan domu wrócił i od razu przybrałeś na wadze.

- Akurat go odchudzam. – fuknęła Vicky, wychodząc z salonu. Uścisnęła mężczyznę na przywitanie i pacnęła delikatnie po głowie. – Podobno jesteś w LA od kilku dni i nawet nie mogłeś zadzwonić, że przeżyłeś lot?

- Wybacz jakoś tak wyszło.  – uśmiechnął się rozbrajająco.

- Nawet nie spodziewałam się innej odpowiedzi. – prychnęła brunetka ale jednocześnie uśmiechnęła się do perkusisty. Chwyciła Milo i ruszyła w stronę kuchni. – Piwo czy herbatę?

- Wodę. – zaczął rozglądać się dookoła. – Męża gdzie masz? Podobno zaczął już przygotowywać plan zagłady z powodu braku zajęcia.

- Prowadzi lekcje. – odpowiedziała lekko, puszczając kota i wyciągając szklankę z szafki.

- Co prowadzi? – zapytał zdezorientowany muzyk, siadając na pobocznym stołku.

- Jest nauczycielem. – Vicky podała mu szklankę która bezwiednie przeleciała przez palce Shannona i efektywnie rozbiła się na podłodze.

- Co kurwa?

--

- Em otwórz. – Jared jęknął pod drzwiami asystentki. – Wiem że tam jesteś. - Gwałtowne poruszenie zamków i stanął twarzą w twarz z wyraźnie wkurzoną i zaspaną asystentką. – Oho, widzę że spałaś.

- Jakbyś kurwa zgadł. – warknęła na niego ale jednocześnie wpuściła do środka. – Wytrzeźwiałeś czy otrzeźwiałeś i przyszedłeś przeprosić?

- Jedno i drugie. – uśmiechnął się najładniej jak umiał i pochylił się do przodu by przyjąć przepraszającą pozycję.

- Naprawdę Leto? – spojrzała na niego znudzona. – Próbujesz na mnie tych lichych sztuczek?

- Wszystko tylko nie lichych. – obruszył się i uścisnął mocno przyjaciółkę. – No już już, nie będę pił do imprezy Shanna i pomogę ci ze wszystkim co trzeba. Przepraszam no.

- Co ty taki uległy? – wymamrotała w jego koszulę i oddała uścisk. Gdy ją puścił spojrzała uważnie w te błękitne tęczówki. – Zazwyczaj przeprosiny wymagają od ciebie kilkunastu podejść.

- Nie myl mnie z bratem. – fuknął.

- U niego wymagają kilkuset podejść. – spojrzała na ekran telefonu. – Akurat miałam wstać więc trafiłeś w idealnym momencie. To czemu się płaszczysz bez zająknięcia?

- Wczoraj umówiłem się z tobą u mnie a nic z tego nie wynikło. – zainteresował się nietypową rzeźbą stojącą na kredensie. – Więc jestem tu. – wyszczerzył się.

- Nigdy cię do końca nie zrozumiem. – ziewnęła głośno i machnęła ręką by ruszył za nią. – Mamy dużo decyzji do podjęcia. Dzwonił gość od balonów oraz…

--

- Dzień dobry pani Leto. – Christine zerknęła na tablicę wyników belga i aż uśmiechnęła się do słuchawki. – Z tej trony Christine Lewandowska, dzwonię w sprawie Cody’iego.

- Żyje? – jedno pytanie rzucone bez tchu.

- Żyje, jak na razie wszystko wskazuje że będzie dobrze. – odpowiedziała spokojnie. – Oczywiście zanim stan pacjenta będzie zupełnie stabilny należy zaczekać kilka dni.

- Jak dobrze! – kobieta wyraźnie odetchnęła z ulgą. – Dziękuję strasznie pani! Jestem dozgonnie wdzięczna!

- To doktor James Lewis prowadził całą operację a i pomagał nam sztab znakomitych asystentów. – Operacja nigdy nie jest dziełem jednej osoby. – Ale proszę pamiętać że to następne dni będą znaczące, rozumiemy się?

- Ależ oczywiście! – Kryśka wręcz widziała jak Constance kiwa energicznie głową. – Kiedy będę mogła przyjechać do niego w odwiedziny?

- Jak tylko będzie taka możliwość to damy pani znać. – James wszedł do pokoju z dwoma kubkami z kawą. – Dziękuję i dowidzenia.

- Ucieszyła się? – zapytał podając jej jeden z nich.

- Nie, wolała swego psa zobaczyć mniej ruchliwego. – fuknęła na niego i podmuchała gorący napój. – Ratujesz tym mój tyłek, wiesz?

- W końcu kilka zabiegów jeszcze przed nami. – wsadził jedną rękę do kieszeni i upił łyk. – Nie wiesz może kiedy David wraca?

- Miał dzisiaj być. – westchnęła cicho. – Jak ci przeszkadzam to zawsze mogę przenieść się na interne.

- Mam ryzykować  że pacjenci nie zrozumieją ani zdania przez ten twój akcent? – spojrzał na nią z góry. – Choć, pójdziemy coś zjeść póki mamy przerwę.

- Nie wiem czy mnie tolerujesz czy inni już cię po prostu nudzą. – spojrzała na niego podejrzliwie. James zaśmiał się lekko i przepuścił ją w drzwiach.

- I się nie dowiesz.

- -

- Bardzo dziękuję za rozmowę. – Max wstała z fotela i uścisnęła dłoń starszemu mężczyźnie z dość pokaźnym brzuszkiem. – Zastanowię się  nad pana ofertą.

- Mam nadzieję. – omiótł ją wzrokiem i sugestywnie poruszał brwiami. Max poczuła jak wszystkie wnętrzności przewracają się z obrzydzenia ale tylko uśmiechnęła się przymilnie i wyszła za drzwi. Siedzący na korytarzu Ethan zrazu podniósł się i znalazł tuż obok niej.

- Jak tylko zmarnowałaś moją jedyną szansę przez jakieś pierdolone okulary..

- Wyluzuj. – warknęła na niego i zamknęła za sobą drzwi do windy. Spojrzała mu prosto w oczy i wygięła wargi w wyrazie pełnego zadowolenia. – Mam wszystko co jest nam potrzebne.

Ethan odetchnął z ulgą.

--

- Koniec na dziś. – zaświergotała Christine ściągając z siebie biały fartuch. – Nie masz nawet pojęcia jak się cieszę. – Wygładziła jasną bluzkę na którą narzuciła ciemną skórzaną kurtkę.

- Wyglądasz całkiem przyzwoicie. – James obejrzał dziewczynę. – Znam rewelacyjny irlandzki bar, spodoba ci się tam. – otworzył jej drzwi i puścił ją przodem.

- Uwielbiam Irlandczyków. – Christine uśmiechnęła się szeroko, przygryzając dolną wargę. James przewrócił oczyma i przystanął w miejscu patrząc przed siebie. Kryśka podążyła za jego wzrokiem i ujrzała znajomą twarz schowaną za okularami słonecznymi. – Shannon?

- I jak poszło? - usłyszała na przywitaniu od mężczyzny, który dziarsko do nich podszedł.

- Dzwoniłam do twojej mamy a tobie i bratu posłałam smsa. – spojrzała szybko to na James’a- Co tu robisz? 

- Postanowiłem dowiedzieć się osobiście. - mrugnął do niej, po czym uświadomił sobie że tego nie widzi przez czarne okulary 'Ty kretynie'. Blondyn zmierzył go wzrokiem nie okazującym nawet odrobiny sympatii. ‘I jeszcze wyraźnie przeszkadzasz.’ Odchrząknął na co Krystyna uniosła brwi ku górze. - Masz wolny wieczór? 

- Właśnie wybieramy się… - spojrzała na Jamesa który szybko machnął ręką.

- Kiedy indziej się przejdziemy. - przerwał jej w pół zdania. – Teraz jestem wyjebany więc nawet dobrze się składa.

- Sam to zaproponowałeś. - zmarszczyła brwi, podczas gdy blondyn nałożył na głowę kask, zapalił motor i odjechał nim zdążyła jakkolwiek zareagować. - Rozumiesz coś z tego? - zapytała Shannona, a ten tylko wzruszył ramionami. - Jak widzisz, mam jednak wolny wieczór. - uśmiechnęła się do perkusisty, który z zadowoleniem skinął głową.

***

Rozdział nie czytany ponownie i nie poprawiany bo wszystko na szybko dodawane za co z góry przepraszam :(

Internetu nie mam nadal, dokończyłam na szybko podczas kolejnego obiadu w domu rodzinnym (wreszcie normalne jedzenie <3 p="p"> *jakiś bug tu się znalazł więc wykasowałam zdanie. i nie pamiętam co tu pisało,nic a nic.*

Pełna aktywność powróci jak rozpracuję życie dookoła.

Pozdrawiam, ściskam i pamiętam o Was wszystkich, naprawdę! Ale rzeczywistość potrafi skomplikować nawet najprostsze sprawy..